Benim babam Toyota gibi. Annemse bir Melek…

"İnsanlara Faydası Olmayanı Ölülerden Sayın Gitsin" (Hz. Ali)

Benim babam Toyota gibi. Annemse bir Melek…

Benim babam Toyota gibi bir adamdı.  Annemse bir Melek… Ölmedi benim annem, kanatlandı uçtu, Hakk’ına kavuştu. Şimdi cennetin baş köşelerinden birinde… Bu satırların altına gözü kapalı imza atamayacak bir fani var mıdır, bu dünyada? Sanırım yok.  Var var aslında. Vizontele’de Deli Emin babasına şeyh diyene kızar ve “Benim babam, şeyh filan değil, (…) tekiydi.”demişti. Yukarıdaki satırlardan Benim babam Toyata gibi bir adamdı,” ibaresine birileri itirazda edip, babasını "Mercedes’e, uçağa ve rokete" benzetebilir, daha yükseltmek için.

Benim Babam Toyata gibi bir adam ibaresi, Toyata reklamında  bir çocuğun gözünden babasına atfettiği büyüklük, değer, fiyaka vb. karşılık söylettirilir.

Hayatta ki varlık sebebin nedir diye sorulduğunda, bir kısım insana; görüşlerini, niyetlerini “...mutlu ve başarılı olmak” veya “ailemin ihtiyaçlarını karşılamak, çocuklarıma iyi bir gelecek sağlamak” gibi genel bir ifade ortaya koyarlar.”

Bunu diyen, yapıp, eden ve Toyata’ya benzetilen baba yada Meleklere benzetilen anne ve onlara benzemeye ve onları aşmaya çalışan, hatta aştığına inanan bizler; dünün çocukları bugünün büyükleri, böyle yapmakla ancak yalnızca kendimiz, ailemiz için yaşamış oluruz…

Arada bir kendimiz için yapmalıyız; fakat hiç değilse bir kerede yücelttiğimiz atalarımız içinde. Kendimize bir çay söyleyip, önümüze boş bir A4 kağıdı alıp yazmaya başlayalım...

Bakalım bir ömürde “Toyata gibi gördüğümüz baba ve Melekler gibi gördüğümüz anamız “insanlık” için neler neler yapmış yada yapmamış?

Ve yaşayan Toyota’lar, Melekler olarak bizler neler yapmışız ve yapmaktayız?..

Bir bakalım?.. Başka insanların hayatına değen, hele ki vardı. Keşke şimdide olsaydı. Yokluğu hayatımızdan çok şey eksiltti, yaşamı gönlümüze güven ve huzur, tenimize aş, ekmek, su ve hayatımıza ferahlık kattı; diyebileceğimiz dişe dokunur kaç örnek yazacağız... Bu sözleri söyleyecek kaç isim var, etrafımızda?

Eskiden ideallerimiz, hayallerimiz vardı insanlık için. Hakkaniyet, adalet, adil paylaşım, özgürlük, bağımsızlık... gibi. Yani, yalnızca paralarını değil, hayatlarının onlarca yılını idealleri için isteyerek ve şevkle harcar, feda ederlerdi başka insanlar için. Her şey birey için mi, toplum için mi? Sorusu bile abesle iştigaldi. “Her şey, toplum için” ibaresini tereddütsüz büyük bir övünç ve şevkle dile getirilir di.

Mesela: “...mahrumiyet bölgelerinde” görev yapmış olanlar; oralarda yaptıkları görevi Cumhuriyet’in yaktığı kültür meşalesi ile “karanlığa ışık götürmek” ve kendilerini de, “aydınlanma ateşini yakacak kıvılcım” olarak görüyorlardı. Bu insanlara da sormuş olsaydık, hayattaki varlık sebeplerini, “vatana ve millete hizmet etmek, vatan için hayırlı bir evlat olmak” olarak tanımlarlardı.”  Ya bu gün öyle miyiz?

Şimdi ise:  “...Mümkün olduğunca çok eğlen, marka giy, şık görün, “in” olan yerlerde gözük, sakın şişmanlama, hayatın tadını çıkart, yaşlanma vb.”  diyen bir üslup yaşam ilkemiz olmakta.

Her şey vatan için… Her şey inanç için. Her şey "toplum, insanlık" içindir diyen bir zeminden, her şey çocuklarım, annem, babam ve ailem için moduna hızla kaydık.

Berkeley üniversitesi’nden Paul Piff ve başkaları zenginlik yardımseverliği ve bir bakıma dürüstlüğü artırır mı azaltır mı? gibi bir konuda araştırma yapmışlar... Zenginliğin, yardımseverliği azalttığı, hilekarlığı artırdığı, daha çok rüşvet aldırttığı, daha çok yalan söylettirdiği, bulunduğu şartlarda lokmanın daha büyüğünü almaya hakkı olduğunu düşünme eğilimini ve kibri, cimriliği... artırdığı hususunda ciddi bulgulara varıldığı ve uygulamanın da bu yönde olduğuna dair ciddi veriler elde edilmiştir.

Çağımız yoğunluk, karmaşa ve hız çağı. Sanki 50-60 yılda eskinin 3-5 asırlık çağındaki kadar insanlık yol katediyor. Belli bir azınlık bu ivmeyi oluşturmakta ve takip etmekte. Çoğunluğun ruhu, zamanın ruhunun oldukça gerisinde kalmakta. Yorgun ve bitap... Böyle olunca da yaratılan zenginlik ile adil paylaşım arasındaki makas hızla açılmakta. İnsanların, empati ve merhamet duyguları erozyona uğrayıp gelişememekte.

Bundan dolayı, bir ibadet gibi, empatimizi geliştirip, bizlerden daha şansız insanları anlayıp onlar için neler yapabileceğimizi düşünmeliyiz. Aile olarak evlerimizde beraber yemek yerken; bu anları vesile edip, çocukların okul başarısı, aldığı markalı şeylerin dışında, “bu gün başkaları için ne yaptığımızı, çömerliği, feragatı, fedakarlığı dile getirmeli. Elimizde olduğu için sükrettiğimiz nelerin olduğunu” konuşmalıyız.

Çünkü; yine yapılan deneyler göstermiştir ki, insanlar bilinçli olarak oluşturdukları gündemin etkisinde kalmakta, bu gündemi fark edenlerde bundan etkilenmekte. İşte bu sebepten dolayı, önemsenen kadim değerleri aile ortamında gündeme almalıyız.

Prof. C.T. Morgan: "Öğrenme yaşantı ve tekrar yoluyla insanda meydana gelen değişikliktir," der. Mesela, ben bıçağın sağ elde, çatalın sol elde olarak sofrada kullanılması gerektiğine dair bilginin çocukluğundan beri bilincindeyim. Fakat; sol el ile çatal kullanmak hususunda sınıfta kalabilirim… Çünkü köylerde çatal, bıçak kullanma adedi pek yok. Bu öğrenme kavramının gösterdiği gibi "bilmek, öğrenmek anlamına gelmez." Uygulama ve tekrarla çatalın kullanılışı öğrenilir ve yetenek halini alır.

İş bu sebepten dolayı, “merhamette, gündem oluşturmak ve uygulamakla öğrenilir.” Talim ve terbiye arasındaki fark da buradadır. Bu ayrımın en can alıcı noktası ise, “bilmek ile olmayı” aynı şey sanma yanılgımız dır. Hemen herkes “insanlığın ne olup olmadığı hususunda az çok malumat sahibidir” de, çok azımızın geride bıraktığı izler hakikatten “adam gibi adam”  izleridir.

Peki bu iz nasıl mı geride bırakılır? "Cebinizdekileri, paraya taalluk ve tahakkuk eden bütün sahip olduklarınızı ve bileğinizin ve zihninizin gücünü, kaşınızın gözünüzün, güzelliğini çıkardımızda" geride kalanlarınızla bu iz çıkarılır, bırakılır ve kalır…

Bunlar çıkarıldığında toplum dimağında geriye kalacak "pozitif bir şanınız" var mı sizin? Yoksa yoksunuz demektir. Varsa izinizin kalacağından şüpheniz olmasın. Çünkü; "topluma, başkalarına katkınız oranında kalıcı anılar bırakabilirsiniz geriye."

Not: İntihal olmasın. Bu yazımızda bize asıl kaynaklık eden yazar, Prof.Dr. Acar BALTAŞ,'dır. Aynen yaptığım alıntıları açık siyah yaptım ve tırnak içerisine aldım.

Bu yazımızı, Fethiyeli Gençlik’in on ihtiyaçlı aileye, on gıda kolüsü göndermesi üzerine yazdım. Bu arkadaşlar Dernekten bağımsız olarak her ay bir hesaba maaşlarından belirli miktarda bir paranın kesilip ortak hesaba havale edilerek biriktirilen kaynağı kullanıyorlar. Hangi zaman, ney ve kimlere yardım edilip edilmeyeceğine kendileri karar veriyorlar.

Bu tür konuları gündeme getirmemizin sebebi, empati ve merhamet duygularının gelişimine katkı kaygısıdır.

Arkadaşlarımızın kesesine bereket ve gönüllerine zenginlik dilerim.