İnsana Ne Kadar Toprak Lazım “Lev Tolstoy "

İnsana Ne Kadar Toprak Lazım “Lev Tolstoy”

14 Ocak 2019

Hayır Haberinde Hayır vardır. Çünkü hayır da hayır vardır…

Ahmet ASLAN, her yıl yaptığı gibi bu senede(2019) kendisinden daha şanssız olanlarla kurduğu dayanışmasını sürdürmekte. Bu kapsamda Kayseri’de okuyan bir öğrenciye geçen yılda, bu senede destek oldu.  Malatya ve Fethiye’de ve bahsi geçen öğrenciye toplamda (750)yedi yüz elli euro gönderdi.

Özgür KARAKOÇ,  2018 - 2019 yılbaşı dolayısıyla, 12 ekonomik durumu zayıf vatandaşımıza 12 gıda kolisi hediye ederek onların yeni yılını kutladı.  Bu kolilerin alınması ve dağıtılma sürecinden dört kişi haberdar. Birden fazla kişinin haberdar olması bu gibi hayır işlerinde, bu hayırlı faaliyetin suistimal edilmesinin önlenmesi açısından gerekli, bazende zorunlu olduğuna inandığımda belirtiyorum.

Allah hayrını kabul ve makbul eylesin Ahmet ile Özgür kardeşimizin. İlgili kişiler ise dua ve teşekkür ettiler, bu arkadaşlarımıza.

Kimse bana bunu haber et demedi. Ben, teşvik edici olması gerekçesiyle bu gibi haberleri yazıyorum. Bin bir türlü ayıbı yanlışı, çirkinliği, pisliği… toplum olarak  bangır bangır bağırıyoruz da, neden böylesi hayırlı ve güzel bir gayreti dillendirmeyelim ki? Belki teşvikedici olur.

Geleneğimiz derki, “sağ elin verdiğini sol el görmez.”  Eyvallah… Birince gerekçe: “alanı rencide etmemek;” ikince gerekçe ise “verenin kibirlenmesinin, büyüklenmesinin önüne geçmektir.”  

Fakat; birde şöyle bir durum var. Veren el, alan ele verirse, yinede veren alan belli oluyor. Bankaya birinin hesabına para yatırırsan, verenin ve alanın ad soyadı yazılır. Doğrudan vereyim dersen iki tarafta birbirinden yine haberdar olur. Aracı koyduğunda, aracı kişilerinde, kurumlarında( örn: Deniz Feneri olayı) suistimali oluyor. O halde veren elin alan eli bilmesi bir bakıma, suistimalin önüne geçmek ve hayrın sahibine ulaşması ve güvenin devamı açısından sağlıklı.

Bayramlarda, ülkemizde yüzbinlerce koli gıda yardımı ve kışa doğru binlerce kayon kömür dağıtımı oluyor. Kamyon, gece yada gündüz hangi saatte olursa olsun mahalleye girdiğinde, mahalleli pencereye üşüşür yada kamyonu görünce bu yardımların kimlere gideceğini bilir. Kamyon nasıl gizlenir ki? Ben kamyonu gizlemeyi beceremem, aklım o kadarına ermiyor.

Bu hayır sürecinde “alan elin” hiçbirinin resmini koymuyor ve ismini yazmıyoruz. Dolayısıyla “alan el” recide = duygusal açıdan incime” olmuyor. “Veren el” ise alan el’in kim olduğunu bazen dorudam muhatap olma açısından bilmiyor, bazende bilmek zorunda kaldığından biliyor... Yani “veren el” ile “alan eli” bir araya getirip tanıştırmasak, çoğu zaman birbirlerini tanımazlar. Bu da “alan elin incinmesini” sıfırlamaya ve “veren elin ise kibirlenmesini” minimize etmeye yardım eder. Bu da bir saflık, temizlik değil midir.

Birazda geleneğin diğer tarafına bakalım. Bu alanı neden es geçiyoruz ki? Geleneğimizde  farklı usul ve isimlerde fitre ve zekat ta var. Her yıl kazancınızın şu kadarını, kendinizden daha şanssız insanlarla paylaşmamızı öğütleyen. Yüz binlik evlerimiz, kırk elli bin euroluk kapısında arabalarımız, daha gülü solmadan yenisini alıp gardroplara tıktığımız giysilerimiz, şişmanlıkla obezlik arasında killolarımız ve “ölümlü dünya, bana eğlence de lazım deyip” her yıl bu sektöre harcadığımız binlerce euromuzda varken; her yıl kaç kişiye destek olduğumuzun muhasebesini neden yapmıyoruz ki?      

Evet, “az yapıp çok, hiç yapıp hep itiraz eden” yozlaşmakta olan bir kültürün sarmalına takılmakta olan bir benliğimiz var..  Kendi benliğimizde ki zafiyetleri bu gibi durumlar bize hatırlattığından, belkide içimizde oluşan çelişkiyi, stresi boşaltmak ve kendimizi rahatlatmak adına dikkatleri, kendimizde uzaklaştırıp, diğerlerinin yaptıklarına itiraz eden bir argümanda buluyor ve bir bakıma da gündem değiştiriyoruz, gibi geliyor bana.

http://www.aliseydi-sevim.com/haber_detay.asp?haberID=2749

Psikoloji Biliminin temeli Almanya’da atılmıştır. Fakat geliştirilmesi ve bu alana yapılacak referansların oldukça büyük bir yüzdesi ABD menşeilidir. Stanford Üniversitesinden bir ekip 1734 tane 11 yaşındaki çocuğu, ailelerinden izin alarak ömür boyu incelemeye alır. Bu çocukların en yaşlısı 81 yaşında ölür. Hem beden, hem ruh sağlığı ve bütün hayatını dönem dönem tetkik ederek ayrıntılı olarak kayda alırlar.

Bu kişilerin beden sağlığı için chek-hap yapma ve bunların hayatındaki üzüntü ve sevinç verici hallerde gösterdikleri tepkiler, yedikleri içtikleri...vb.

Bir ömürlük bir araştırmadan yüzlerce sonuç çıkar. Bu sonuçlardan biri de şudur., Bu 1734 kişiden daha huzurlu ve uzun ömürlü olanlarda şunlarda tespit edilmiştir. Başkalarına yardım etme, kendinden daha büyük bir amaca hizmet etmenin, kişilerin daha bir mutlu, hastalıklara karşı ve üzüntü verici durumlara karşı daha bir dayanıklı ve bunun yarattığı iyimserliğin kişilerin ömürlerinde daha uzun olmasına katkı sağladığı tespit edilmiş.

Harwart Üniversitesi ise 1940’ta bir grup (500 civarı) çocuk üzerinde  başlattığı araştırma ve incelemeyi hala devam ettirmekte.

Michigan Üniversitesinde bir grup söyle bir araştırma yapar. Bir deney grubuna bir miktar para verirler. Bunu bugün kendinize harcayın derler. Bu harcamayı yapanlara akşam doldurmaları için  bir form veriler. Bu form, Üniversitenin kişinin o harcamayla ilgili memnuniyetini, mutluluk hissini vb. ölçen bir formdur.

İkinci gün yine bir grup deneğe aynı miktarda para verirler. Bu parayı, kendileri değilde, başkaları için harcamaları istenir.. Bu parayı başkaları için harcayıp gelen insanlara akşam oradan ayrılmadan yine aynı formdan dağıtırlar. Onlarda doldurup gider.

Sonuç: Aldıkları parayı başkalarına harcayanların, memnuniyet, mutluluk ölçen formdaki işaretlerinden anlaşılır ki, parayı kendisi için harcayanlardan, başkaları için harcayanlar daha çok memnun ve mutlu olmuş ve doyum sağlamıştır.

Sonuç: kazancınızı başkasına harcayın demek değildir bu. Kazancınızın bir kısmını da başkalarına harcarsanız bu sizin de kazancınıza, mutluluğunuza “hayır etmek” demektir. Yani hayır da hayır vardır.

İnsana Ne Kadar Toprak Lazım “Lev Tolstoy - 1828 -1910”

“Bu hikayede hep daha fazla ve daha verimli toprak sahibi olmak isteyen (açgözlü) Pahom’un yaşadıkları anlatılmaktadır.

Pahom sürekli daha fazla kazanmaya ve zengin olmaya çalışan bir çiftçidir.  Bir gün daha verimli topraklara sahip olmak için Başkır’ların yaşadığı topraklara gider. Adeta insanın bütün bir ömrünü ifade eden bir günlük bir yarışa çıkar.

Başkırların reisi, Pahom’a, gözünün gördüğü her yeri bir şartla alabileceğini söyler.  Şartı şudur: Pahom bir noktadan almak istediği toprağı küçük çukurlar kazarak işaretleyecektir(sınır belirtecek) ancak, akşama kadar istediği genişlikte araziyi kazarak başladığı noktaya gelmek zorundadır.  Yarış sabah güneşin doğuşuyla başlar ve batışıyla da biter.

Pahom güneşin doğuşuyla hoşuna giden merayı büyük bir hızla işaretlemeye başlar.   Yolun yarısı geçmiştir ki güzel bir mera daha görür.  “Burayı da arazimin içine katarsam iyi olur, verimli bir alan” der.  Sağa doğru koşu alanını daha da fazla genişletir.

Güneşin batmasına az kalmıştır.  Ayakları yara içindedir, çok yorulmuştur ama ne olursa olsun başladığı yere güneş batmadan yetişmelidir.  “Hırs gözünü bürümüştür.” Hızını arttırır, var gücüyle koşar. Alkışlar içinde güneş batmadan başladığı yere yetişir.  Ancak; O yorgunlukla yığılır kalır.  Uşağı seslenir ama cevap alamaz. Ağzından kan gelmiş ve ölmüştür efendi Pahom. Başkır’ların reisi, “kazın,” der. Yarışın başladığı ve bittiği noktaya, hemen olduğu yere gömülür uşağı tarafından Pahom.  Ve burada ibret verici o son sözü söyler bize Tolstoy: Onun İhtiyaç Duyduğu Üç Arşın(2 mt) Kadar Bir Topraktı!..”

Sizce, bizim ihtiyaç duyduğumuz toprak(servet) ne kadar?..

          14 Ocak 2019