Bir yeri severseniz, orası dünyanın en güzel yeridir: Fethiye

“Bir yeri severseniz, orası dünyanın en  güzel yeridir. Bir yeri sevmezseniz orası dünyanın en güzel yeri değildir.” der Yılmaz ERDOĞAN: Vizontele’de.

Orta ve ileri yaslardaki komşularımız, bir iç geçirerek: “Nerde o eski günler, güzel günlerdi,” der. Özlenilen ve kaybına hayıflanılan “o günler” de ekmek yok, aş yok, ev yok bark yok... El memleket görmez, doğumuz yerde yaşar, ürer, üretir ve ömrümüz tamlardık. Hepimizin ünlü mankenler gibi, şimdilerde tomarla para harcanarak olunmaya çalışılan “ sıfır” bedenlerdik.

Üç, dört km. ötedeki tarlalarda ki ekin tarlalarından yabancı otları toplar, 40-50 kğ’lık ot şelekleri ve çuvallarını sırtlar, dilimiz dışarıda köye kadar getirerek; ahırımızdaki hayvanların yem ihtiyacını, (her gün bu çevrim ile bahar ve yaz boyu) karşılamaya çalışırdık.

Yerli karasığır, bunca emek karşılığında günlük 2-3 litre süt verirdi. Buz dolabı, yok sele vardı... Sele altındaki ağartı, süt, yoğurt ve ayran üstünde sinekler oğul verirdi.  Gün ağarırken kalkıp, yayılan yayıklardan bir haftalık emek karşılığında bir kaç yumurta büyüklüğünde yağ çıkardı. Bunu yemeğe mi katsan, kahvaltıda yesen mi, daha da önemlisi ineklerin sağılmadığı sonbahar ve kış mevsimi için küplere basıp, yere gömüp saklasan mı?

Her evin mal, hayvanı yoktu, olanınsa bir iki. Dananın biri ölür diğeri ya kurban olarak adanır, yada  kışın kavurma için beslenirdi. Bir kış boyu bir ailenin yiyeceği et bir koyun ağırlığındaki yerli ırkın danası olurdu genellikle.  Diğer dönemlerde kırmızı et canın çekerse, ya lokma olacak, yada Şemşi bibi gibi hile yapacaktın… Şemşi bibi et özlediğinde, Eşi Minnet amca köy dışında iken, birini çağırıp hasta oldu diye danayı kestirir, Minnet Amcaya da, “gallangıç oldu,” düştü çırpınıyordu, bende hemen oradan geçen birini çağırdım, “Allah işini rast getirsin” o da hemen bıçağı aldı danayı boğazladı,” dermiş…

Selver bacı: “bir gün Teyyare Meydanından(Yazıhanla Fethiye arasında,Yazıhan’a daha yakın olan mevkii), ot getiriyoruz. Hinoğ (Satı Sevim) ile Güloğun kızının (Zekine Sevim) dili damağı susuzluktan kurudu, kan ter çerisinde Kör Pınara yakın bir yere yaklaştığımızda dizlerimizde takat kalmamıştı, sırtımızdaki şelek ve çuval otları ile yere çöktük... Onların dili bir karış dışarıda, ayağa kalkıp Kör Pınara kadar gidip su içmeye gitmeye mecalleri yoktu.. Ben gittim. Laylon ayakkabımı çalkaladım ve içine su doldurup, doldurup getirip içirdim de cana geldiler,” diyor.

Yine de “o günler güzel günlerdi,” diyoruz.  Burada kastedilen güzellik, muhtemelen çocukluk, gençlik, sağlık ve güzelliğin verdiği coşku, huzur, güven “yaşanılan ana yüklenen anlam” olmalı.

Mutasavvuflar ile psikoloğlar, mutluluk ve mutsuzluk hakikat değil, daha çok yaşanılan “an”a yüklediğimiz “anlam” olduğunu söylerler.

Burada gökdelenler yok, AVM’ler yok, deniz yok, plaj yok, kayak yapabileceğimiz Palandökenler ve Uludağlar yok, saz yok, bar yok… ve buralada harcayacağımız bol bol paralar da yok, yok babo yok. Ama biz burayı sevdik, o sarı çiçeklerin kokusu, bizi bulutların üzerine uçurdu. Çiğdemler, yemlikler, çiçekler, böcekler ve tepeler bayırlar ve düzlere bakmak içimizi açmakta. Coşturmakta biz!

Etrafımızdaki büyüklerimiz, bizi doğduğumuzdan beri göremekte; bizde onları ölene kadar. Aynı mahllede doğduk, büyüdük, evlendik ev olduk, eğlendik. Beraber güldük, beraber ağladık. Düştük kalktık. Koca koca acılarımızı da, bir avuç akide şekerimizide canı gönülden paylaştık. Geleceği birlikte hayal ettik, planladık. Kavgalar ettik, küs olduk, barıştık tekrar dost olduk. Birbirimizin "bizi" olduk... Daha ne deyim? "Biz bunda anlam bulduk."

“1957 yılında ABD’de yapılan bir araştırmada ortalama bir beyaz yakalının(memur) kazancının enflasyondan arındırılmış 10.000 dolar dolayında kazancıyla ve televizyon, klima, bulaşık ve çamaşır makinesinden yoksun olarak yaşadığı hayatı “çok mutlu” olarak nitelendirdiği bulunmuştur. 2004 yılında kazanç ortalama olarak üçe katlandığı halde, tüketicilere sunulan bütün konfor arttırıcı araçlara sahip olan katılımcıların ancak % 34 ü “çok mutlu” olduklarını belirtmişlerdir. Bu noktada düşünür Schopenhauer’in; “para deniz suyu gibidir, ne kadar çok içerseniz susuzluğunuz o kadar çok artar” sözünün bütünüyle gerçeği yansıttığını söyleyebiliriz.” (Prof. Dr. Acar BALTAŞ. - Para ve Mutluluk.)

Bizde burayı sevdik, ve sevdiğimiz yerden çektiğimiz bahar resimlerini sizlerle paylaşıyoruz.