Yükselmek iyidir. Fakat asıl olan yükselmek değil; yükseldiği yerde kalabilmektir…

Yükselmek iyidir. Fakat asıl olan yükselmek değil; yükseldiği yerde kalabilmektir… Bu gibi konulardan bahsettiğimde hep Halit Kıvancın, bir müzik proğramında Zeki Müren’i sunarken söylediği bir pasajı hatırlarım.

“Bir gazete parçası yada  bir saman çöpü rüzgarın etkisi ile yükselebilir. Fakat aslolan yükselmek değil, bir yıldız gibi yükseldiği yerde çakılıp kalabilmektir. İşte Yıldız gibi yükseldiği yerde kalacak olan bir sanatçı: Zeki Müren”demişti. İyi bir söz. 

Öyle gözüküyor ki, yükselmek sanki daha kolay, hatta rastlantısal dahi olabilir, liyakatle olabildiği gibi. Fakat üstat, yükseldiği yerde kalabilmenin nasıl mümkün olabileceğini ve dolayısıyla neden yükseldiği yerden düşüldüğünü söylemedi! Demek ki önemli ve asıl zor olan, söz bu… Cevabı hakikaten zor bir soru. Bir düşünce egzersizi yapıp, cevaba dair şöyle bir öneride bulunursak, bu cevabın gücü ne olur? Bilemiyorum. Yinede öneriyorum cevabımı.

Uçağa binip havalandığımız oranda yada bir şeye yada yere uzaktan baktığımızda o şey(ler) gözümüzde küçülür ve onları küçük görürüz… Göz yanılması diyebiliriz buna! O şeylere uzaktan gelerek ve yüksekten inerek yaklaştığımız oranda ise, o şeyler gözümüzde adım adım büyür; ta ki yanına geldiğimiz şey gerçek büyüklüğüne ulaşana kadar.

Sonuç, bahsi geçen şey gerçekte ne büyümüş, ne de küçülmüştür. Fakat mesafe bizde bu göz yanılmasına sebep olmuştur.

Balık denizde ki o kıvraklığını, çevikliğini… ve dalış çıkışını yalnızca yüzgeçlerine borçlu olduğunu sanır. Kuşsa gökyüzündeki o süzülüşünü ve yaptığı pikleri yalnızca kanatlarına borçlu olduğunu sanır. Balık denizden çıkarıldığı yada karaya vurduğunda o yüzgeçlerinin ve kıvraklığının yalnızca can çekişen bir canlının çırpınışları olacağı nereden bilsin?..

Kuşlar ile ticari uçakların en yükseğe yükselme sınırı 8-12 km’dir. Süper sonik uçak Concord ise 18-19 km. 100 km. üstünde hava, gaz yoğunluğu düşük olduğundan, bu günkü teknoloji ile yapılan uçakların ve mevcut bilinen kuşların 100.km. üstündeki bir yükseklikte uçması mümkün gözükmemektedir. Bu sınıra:“Karman sınırı” denir.

Kuş kafese konulduğunda yada kanatları kırıldığında vb. durumlarda uçamaz… Kuş ne bilsin “Karman Sınırı” denen bir sınır olduğunu.

Yükselmeye başladığımızda yanından ayrıldığımız yerdeki şeylerin küçüldüğü sanısına kapılırız, fakat bu bir göz yanılgısıdır. Yükselmekte olan, atanmış ve seçilmişler se; yükseldikçe size hizmet etmeye geliyorum dediği halka tepeden bakmaya ve onları küçük görmeye başlar. Bu ise o atanmış ve seçilmişlerin yalnızca göz yanılgısına değil aynı zamanda idrak yanılgısına da düşmelerine dair işarettir.

Balık denizin, kuş ise havanın kuşatıcı ve kaldırıcı gücünü bilemez… Normaldir bu; çünkü hayvandır onlar… Zekaları buna müsait değildir. Fakat insanoğlu garip bir varlıktır. Denizlerde balıklardan daha büyük Denizaltı Gemisini, gökyüzünde kuşlardan daha büyük ve süratli uçakları ve Karman Sınırını aşıp diğer gezegenlere ulaşan Roket, Uzay Mekigi, Gemisi yapıp gönderir. Bilir bunların yasasını.  En hafifi deyim ile haberdardır yani. Fakat çok şeyi bilen insanoğlu kendini bilemez…

Oysaki o ne kuştur, kuşluğa; ne balıktır, balıklığa ne de yıldızdır; dolayısıyla yıldız olmaya da özenmemeli. Çünkü onun varoluşu, fıtratı, onun harcı ve mayası farklıdır.

İllede bir şeye özenilecekse, bulutlara özenmeli. Baharları gökyüzünde yüzerken bin bir şeye benzetebileceğimiz, dondan dona giren bizi çoşturan, uçuran karbeyaz pamuk kütleleri gibi bulutlara mesela. Vakti dolduğunda kararıp acılarından ağlarken kendini (ölümünden yaşam doğuran) gözyaşlarına döndürerek çıktığı, ayrıldığı yeryüzüne bereket, rahmet olarak inen bulutlara mesela.

Çünkü doğası gereği o bilir kaynağını ve akıbetini; yeryüzünden, karadan, ırmaktan, denizden deryadan buhar olarak gökyüzüne çıktığını. Karbeyaz pamuk kütleleri olarak mavi gökyüzüne (neden ve nasıl, güzelliklere bürünen) bir süs olduğunu. Unutmaz veli nimetini. Vefalıdır yani. 

Tekrar kendisini yükselten ve yücelten güzelliklere kavuşturan, dönüşümüne sebep olan kaynaklara rahmet, bereket olarak inip dereleri, ırmakları coşturan, gölleri dolduran, denizleri taşıran yaşama can veren vefalı bir dostluğun çevrimidir, manen yükseldiği yerde kalabilmek.

Yükselmek ve düşmek değil; mühim olan iniş ve çıkış devridaim sürecinin (dondan dona dönüşümün) bilincinde olmak ve seni var edene sadakattir.