(…)bir talihsizlik mi, yoksa şans mı bunu henüz bilemiyoruz. (…) kim bilebilir ki?’’

Aklım yetti yeteli, memleket sevdalılar: yahu şu köylüler birleşse bir çimento fabrikası kursa 5-10 kişi çalışsa ne iyi olurdu! Biz bir araya gelemeyiz. Bizden adam olmaz misali sitemlerini dile getirirdi. Konuya yalnızca bir miktar insana ekmek kapsı açılsa açısından bakılırdı.  Bir çimento fabrikası ve yan tesislerini kurmak kaç para? Bu fabrikayı çağın standartlarında kuracak ve işletecek çapta kaç “ işletme ve ekonomi mezunu yada bu alanda önemli bir yerlerden referansı olan deneyimli Fethiyeli var?” Getirebilir miydik, yada Fethiyelilerin birikimleri 50-100 milyon dolar var mı? Ha diyelim ki var. Bütün Fethiyelilerin bütün varını yoğunu masaya koymasını beklemek, en nazik deyimle safdillilik olmaz mıydı?. Daha küçük çapta işler için amenna!

Şimdi bir iş adamı, beldemizin Eynik mevkiinde hazine arazisi almış, Fethiyelilerden de burayla bitişik birkaç parsel almak istiyor. 100 -150 kişiye aş ekmek sağlayacak belki 50-60 milyon dolarlık bir yatırımla çimento fabrikası yapmak istiyor. Diğer dairelerden aldığı onay raporları ile dolu bir klasör elinde. Belediyemizden onay istiyor. İstemediğimizde bunu reddetmeye ne kadar gücümüz yeter onu da bilemiyoruz. Hele de Büyük Şehir Kanunundan sonra, önümüzdeki yıl yetki elimizden alındığında!

Böyle bir yatırım aranıp bulunmayacak bir yatırım. Ayağımıza gelmiş. Fakat bir handikabı (bacadan çıkan dumanın insan sağlığı ve tarıma zararı) var, yada var olabilir mi bilemiyoruz? Tesisi yapacak işveren bir grupla gelmişti. Falanca standartlarda cihazlar bacalarda kullanılıp, filanca teknoloji ile imalat yapılacağından böyle bir riskin olmadığını söylüyor.  Vali ile kaymakamla görüşüp olumlu görüşte almışlar.

Bizim korkumuzsa bu duman ve atıkların insan sağlığı ve tarım açışından riskleridir. İşveren ve mahiyetindekiler bir sürü açıklamalar yapıyor, risk minimum diye; fakat bu açıklamayı ölçüp biçecek birikimimiz yok.

Beldemiz için tarihi ve oldukça önemli bir gelişmedir bu…  Reddedebilme gücümüz var mı, bunu da yeteri kadar bilemiyoruz. Varsa, (bahsi geçen riskleri araştırmadan) reddettiğimizde ayağımıza gelmiş devasa bir kısmeti, işi reddetmiş olacağız.  Riske rağmen onayladığımızda ise belki elli Fethiyeli iş bulabilecek; fakat Fethiye’nin doğal dokusu bozulacak, insan sağlığı ve tarımı zarar görecek. Sonuçta götürüsü getirisinden fazla olacak…

Kanımızca karar vermeden, bu hususta bilgi için müracaat edilecek yer: İşveren tarafının kim olduğunu bilmediği bir üniversite öğretim üyesi yada görevlisidir.

Sonuçta fonksiyonumuz minimumsa, yapılacak bir şey yok.  Aşağıya aldığımız eski bir Çin hikâyesinde ifade edildiği gibi bu çimento fabrikası projesi: bir talihsizlik mi, yoksa şans mı bunu henüz bilemiyoruz. 

Eski bir Çin hikâyesidir.

Köyün birinde yaşlı bir adam yaşarmış. Çok fakirmiş ama Kralın bile kıskandığı bir ata sahipmiş. Kral bu at için ihtiyara hazinesinin tamamını teklif etmiş ama adam satmaya yanaşmamış.’’Bu at, bir at değil benim için; bir dost, insan dostunu satar mı?’’ demiş.

Bir sabah kalkmışlar ki at yok! Köylü ihtiyarın başına toplanmış.’’Seni ihtiyar bunak, bu atı sana bırakmayacakları, çalacakları belliydi. Krala satsaydın ömrünün sonuna kadar beyler gibi yaşardın. Şimdi ne paran var ne atın,’’ demiş. ‘’Sadece ‘at kayıp’ deyin, çünkü gerçek sadece bu. Ötesi sizin yorumunuz. Atının kaybolması bir talihsizlik mi, yoksa şans mı bunu henüz bilemiyoruz.’’

Köylüler ihtiyara kahkahayla gülmüşler. Aradan 15 gün geçmeden, bir gece ansızın at dönmüş. Meğerse çalınmamış, dağlara gitmiş kendi kendine. Dönerken de vadideki 12 vahşi atı peşine takıp getirmiş. Bunu gören köylüler toplanıp ihtiyardan özür dilemişler.

‘’tamam’’ demişler,’sen haklı çıktın. Atının kaybolması bi talihsizlik değil adeta bir devlet kuşu oldu senin için. Şimdi bir at sürün var.’’

‘’karar vermek için gene acele ediyorsunuz’’ demiş ihtiyar.’’sadece atın geri döndüğünü söyleyin. Bilinen gerçek sadece bu. Ondan ötesinin ne getireceğini henüz bilmiyoruz. Bu daha başlangıç. Birinci cümlenin birinci kelimesini okur okumaz kitap hakkında nasıl fikir yürütebilirsiniz?’’

Köylüler  bu defa açıkça bu ihtiyarla dalga geçmemişler ama içlerinden, ‘’bu adam sahiden budala’’ diye geçirmişler.

Bir hafta geçmeden, ihtiyarın tek oğlu vahşi atları terbiye etmeye çalışırken  attan düşmüş ve bacağını  kırmış. Evin geçimini temin eden  oğul şimdi uzun bi süre yatakta kalacakmış.

Köylüler gene gelmiş ihtiyara. ‘’bir kez daha haklı çıktık’’ demişler. ‘’ bu atlar yüzünden tek oğlun uzun süre bacağını kullanamayacak. Sana bakacak başkası da yok. Şimdi eskisinden daha fakir, daha zavallı olacaksın.’’

İhtiyar.’ Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz.’’ Diye cevap vermiş.’’ O kadar acele etmeyin oğlum bacağını kırdı. Gerçek bu. Ötesi sizin yorumunuz, sizin verdiğiniz karar. Hayat böyle küçük parçalar halinde gelir ve ondan sonra neler olacağını size asla bildirilmez’’

Birkaç hafta sonra düşmanlar kat kat büyük bir orduyla saldırmış.

Kral son bir ümitle eli silah tutan herkesi askere çağırmış. Köye gelen görevliler, ihtiyarın kırık bacaklı oğlu hariç bütün gençleri askere almışlar! Köyü matem sarmış. Çünkü savaşın kazanılmasına imkân yokmuş. Giden gençlerin öleceği ya da esir düşeceğini herkes biliyormuş.

Köylüler gene ihtiyara gelmişler.’’gene haklı olduğun kanıtlandı’’ demişler. ‘’oğlunun bacağı kırık ama hiç değilse yanında. Oysa bizimkiler hiç dönmeyecekler. Oğlunun bacağının kırılması talihsizlik değil, şansmış meğer’’

‘’siz erken karar vermeye devam edin’’ demiş ihtiyar. ‘’ oysa gelecekte ne olacağını kimse bilmez. Bilinen tek gerçek var, benim oğlum yanımda, sizinkiler askerde… Bunların hangisinin şanssızlık olduğunu kim bilebilir ki?’’

“Yarın ne getirecek kim bilebilir ki?’’