Sanırım 2004 yılıydı… O buraya geldiğinde, yaşından küçük gösteren, annesinin rüzgârlı havada dışarıya salarken endişeleneceği kadar çelimsiz, dal gibi ince bir kızdı!

Annesi tarafından Çerkez kökenli, inanç bakımından mezhebi: Sünni. Amasya’lı. 2009 Yılında Malatya’da Yılın Sağlıkçısı seçildi. 5,6 Yıl beldemizde görev yaptı ve 2011 yılında Yazıhan’a alındı.
Öğrenim gördüğü yıllarda en yakın erkek arkadaşı ise Tecirli Köyü bir alevi genç. Sonunda bu gençle evlendiler, Allah bağışlasın iki çocukları var. Arada bir yalnız yada eşi ile bizleri ziyarete geldiği olur.

İlgimizi celp etmesine vesile olan belki de ilk teklifiydi… Zamanla tanıdıkça sevdik. Belediyede çalışan birkaç arkadaşla otururken: “Şu dağlarda çadır kurup bir iki gün orada zaman geçirelim – kamp yapalım,” demişti. Oldukça marjinal ve sıra dışı bir öneriydi bu bize göre. Bende şimdi baktığımda geriye, böylesi bir vakti paylaşmak isterdim ve bundan sonrada yaşayamayacak olmam içimde bir uhtedir.

Resim albümünü izlemek için tıklayınız…
Aradan yıllar geçti, evlendi ve hamileydi. Alacağım cevabı tahmin ederek bir gün: “Şule, tamam şimdi şu dağlarda kamp yapabiliriz, çadırları nerden temin edeceğiz?” dedim. İçinde ki çocukluğu töhmet altında, coşkusunu zebanilere kaptırmış olmanın yenilgisi ve hüznü ile: “gelemem,” dedi ve anne adayı ve evlenmiş olmanın ayağındaki prangalarını ve bebek sağlığının gereklerini sıraladı…
Bir kardeşi ile yetim kalmıştı. Annesi evlenmemiş. Düzenli bir gelirleri de yok; fakat muhanete muhtaçta değillermiş. Facebook’taki resimlerinde yanında gördüğün genç, Süle’nin erkek kardeşi. Bankada çalışıyormuş. Kardeşi ile ilgili bir anısını paylaştı bizimle. Yıllarca izin kullanmamış ve bir vakit gelmiş, zorunluluk arz etmiş ve izin istemiş kardeşi. İdare de derhal bu izni vermiş. İzini bitmeden bir sabah bakmışlar ki Şule’nin kardesi işte. Arkadaşları, “iznin bitmedi hayırdır?” demişler. Oda, “filan iş için izin almıştım.” O işim erken bitti bende işe geldim demiş…

Bir de kendisi ile kardeşinin çocukluğuna dair anısından bahsedelim… Babalarını çocukken kaybettikleri için annesi bunlara babalık etmek zorunda kalmış. Amasya’da oturdukları evlerinin önüne, komşu evin bahçesinden elma ağaçlarının dalları sarkarmış. Bir gün hemen gönülleri ummuş uzansalar, alabilecekleri yükseklikteki “sulu sulu görülen, al yanaklı elmalar” gelin beni yen, der gibi bunlara bakarken, bunlarsa kapının önündeki basamağa oturmuş, elmalara…
Hava kararmış anneleri eve gelince, çocukları basamakta oturmuş, kedinin uzanamadığı çigere bakar gibi ümitsizce komşunun bahçesinden sarkar elmalara bakar halde bulmuş. Gözleri dolmuş,bağırına başmış çocukları ve içeri götürüp: “Pazara bi koşu gidip geliyorum, bekleyin,”demiş ve bir süre sonra,bir kase kağıdı elma ile dönmüş. Yani annesi de “komşunun bahçesinden sarkan dallardaki elmayı koparmamış ve pazardan, almış…

Bu bir kuru övünme değil. Şule’nin hayatında da bu dürüstlüğü gördüm, ben. Onun iki cümlesi yada hayatına yön veren ilkesi vardır. Günaha dair olan konular söz konusu olduğunda:”Allah korusun” ve memnuniyete ve sevaba dair konularda ise: “Allah razı olsun,”der. Bu cümleler onun için kanundur. Birgün annem gelecek dedi. Bende, içimden, böylesi bir çocuğu yetiştiren annenin nasıl olduğunu göreyim diye: “Gelirse haberim olsun, bir merhaba diyelim.” dedim. O da gülerek, “Annem erkekler ile tokalaşmaz, bir arada pek kalmaz,”dedi. Böylece bu arzumuzda gerçekleşmedi…
Şule’yi ben, iki güzelliğin(dış ve iç) bir arada olduğu bir insan olarak anarım. Ağanın parmağına batan dikene gösterdiği hassasiyet ile marabanınkine gösterdiği hassasiyet arasında Şule açısından fark yoktur.
Bir erkekle olan ilişkisinde hem samimi, sıcak kanlı, güler yüzlü olup; hem de muhatabına cinsel güdülerden kaynaklı beden diliyle, davetkar mesajlar vermeyen ilk kadın olarak Şule’yi tanıdım… Bir çok erkek, yüzüne abla, teyze yada ana diye hitap ettikleri kadınların gıyabına cinsel imgelerini dışa vuran muzır cümleler kurduklarını gördüm. Fakat Şuleyi tanıyan erkeklerin yüzüne olduğu gibi, gıyabına dahi, şehveti dışa vuran hareket ve sözlerini hiç duymadım.
Bunun nedenini düşündüm, zannımca bir kanıya vardım… Bu tür duygularla onuna bakış, onun o safiyetine karşı insana ensest duyguların yarattığı suçluluk ve günahkârlık hissi gibi en ağır bir yük ve utanç duygusu veriyordu. Bu etkiyi o, temiz kalpliliği yüzünden yapıyordu.
İnançlarımız farklıydı( Şule değil diyor), siyasi görüşümüz farklıydı, yaşam tarzlarına bakışımızda da yar yar farklılıklar vardı; buna rağmen ikimizi bir birimize bağlayan, aynı telden sesler, aynı merkezden yansıyan ışıklar, sosyal hayata dair muhaliflikler…vb. alanlar konusunda frekanslarımız tutuyor; konuşmaya başladığımızda noktası olamayan ve hep virgül ve noktalı virgüllerle ile sanki sonsuza kadar sürüp gidecekmiş duran, konuşmalar yapardık.
Buna rağmen doyası oturup konuşamadık. Bir gün bana : “Aliseydi abi, bu gibi konularda sohbet etmek istediğim bir sen varsın köyde; fakat sohbet için dahi olsa bir arada fazla bulunamayız; çünkü ‘dedikodu ederler.” demişti…

* * *

Hz. Muhammed’e din nedir dendiğinde: “Güzel ahlaktır.” demişlerdir. Tanıdığım kendisi de ahlakı da güzel olan insanlardan biriydi Şule. “Allah korusun demesi” yok muydu, işte o söz onun için demirin kertiydi. Yaşadığım sürece ahlakını örnek olarak göstereceğim bir isimdir Şule. Fakat o, çirkin ahlaklı insanların olası kınama duvarını aşamadı, bir bakıma “bu iradeye itaat” etti… Geldi geçti.

Ne kamplar yapabildik, nede doyası, kafa dengi sohbetler… Şair Ramazan Öncel’in deyişiyle:
Geriye dönüp de baktığımda
O kadar çok keşkeler
Birikmiş ki
Hiç birini gerçekleştirme şansı
Yok gibi
Hala koşmak haykırmak
Dipsiz kuyulara bağırmak istiyorum
Biliyorum hissediyorum
Hala
Yüreğim kabına sığmaz bir delikanlı gibi
Çocukluğumu
Gençliğimi
Yarınlarımı çalanlara
Öfkemi kusmak istiyorum…
(…)Köy kabuğunu kırmak için
Okul formülüne asılıp
Daha bıyık terlemeden
Ülke kurtarmaya soyunmuşum
Ne çocukluğumu yaşayabildim
Oyunlara doya doya
Nede gençliğimi
Çocuk yaşta
Ev külfeti bindi omuzlarıma
Sevgililerimize bacı dedik
Yüreğimizin derinliklerinde
Utangaç çocuklar gibi
Aşklarını saklayan
Tığ gibi devrimcilerdik
Oysa bacı dediğimiz selvilerimizi…
* * *
Bir gün “keşkeklerle dolu yaşanmamış hayat ve bidolu özlemi kursağında canlar olarak, Hakk’ın huzuruna varacağız. O’ “ey kulum neden nefsinize zulüm ettiniz?” derse; ne cevap vereceğiz arkadaşım?
Tanrı, siz hep “Allah razı olsun,” desturumuzu kendinize şiar edinmiştiniz de; neden “Benim rızam” dışındaki rızalara, kulluk ettiniz? derse; bu sualin karşısında emaneti almakta imtina eden ne gök ne yer nede dağlar dayanır nede “adem” arkadaşım…
Ne demiş ti Mevlana: “Putların en büyüğü, içimizdeki putlardır.” Hakk’ın rızasından başka rızaları dikkate alarak, dört Semavi Dininde ana ilkesi ve varlık sebebi olan “La ilahe illallah” Türkçemizle söyleyecek olursak: ”Allah’tan başka tapılacak kimse yoktur” doğmasına helal getirmiş olmadık mı? Bu mim, tevhidin, kesretten tevhide, mahlûktan, halike, suretten içrek olana sülüğün özü değil midir? Kanımızca özgürlük Hakk’ın rızasının dışındaki her şeyden “ari” olmak, yalnızca O’na tabii olmaktır.
Yine Ramazan ÖNCEL’in dizeleriyle yolculuk edersek: “Nedir Özgürlük”

Kimine göre
Miami seyahati
Kimine göre
Bir kürk
Tepe tepe kullanmaktır
Toplumsal zenginliği
Sömürüdür kimine göre
Baskıdır zulümdür
Debdebeli bir yaşam
metresli bir ortamdır
Ama
Gerçek özgürlük gülüm
İnsanın benini yenmesidir
Bireysel özgürlüğün son halkasıdır
Sınırsız bir dünya
Tel örgüsüz mekandır
Demir parmaklıktan sallanan eldir
Ekmeğini paylaşmasını
Bilendir özgürlük
Haksızlığa karşı kimlik sormamaktır

Ve dost
Ortak yaşamı
Toplumsal işleyişi örmektir
Uğruna ölümlere gitmektir
Mücadeledir direniştir
Ölümüne yürüyüş
Ölümüne haykırıştır özgürlük
Yani dost
İnsanca yaşamdır özgürlük.
Kitabı Mukaddes, İncil ve Kur-an mutabakatı: Tanrının bütün yaratılmışlar içerisinde İnsanı kendi suretinde yaratması ve halef seçmesidir. Yani beylik deyimle : “Eşrefi Mahlukattır insan.” İnsanlıksa bu inanç iklimi açısından Hakk’ın rızasına mahzar olabilmek; Tanrının Ahlakı ile Ahlaklanabilmektir…

Ben razıyım güzel arkadaşımdan: “Allah’ta razı olsun.”

a.s.
15.03.2012

Not: Eskiler deyimiyle: “Tuz ekmek hakkı.” gereği olarak yazdık bunları. “Allah razı olsun” denecek insan sayısı öyle azalmakta ki; hatta nesli tükenmekte. Ya da iyiyi güzeli ödünleme. Belki zamana, mekâna direnme; belki de dostluklara vefanın gereği…