Son bir haftadır, “Cem Evi’nde Merhum(e)nin anısına yemek” vardır diye hoparlörden duyuru yaparken, ölenlerin haricinde bir şey beni daha üzüp kaygılara sevk etmekte…

Büyük şehir olduğumuzda, beldemizde yüksek bir ihtimalle, hatta kesin olarak kapatılacak ve en yakın ilçe belediyesine: Yazıhan’a, taşınır ve taşınmaz mal varlığı ile personel devredilecek…

Bu gün için büyük şehir olma nüfus rakamı, iki milyondan bir milyona düşürülmüş halde bekliyor. AKP iktidarının bu sene, büyük şehir olma nüfus limitini 750.000,00’e yasayla indirmesi beklenmekte.  Bu hususta iktidar şimdilik istekli gözükmekte.  Bu konuda ise bizim yapabileceğimiz bir şeyimiz olmaması ise bunaltıcı bir etki yaratıyor bizde.

Cem Evi’nin nasıl ve ne zamanlarda kullanılması gerektiğine dahi, Yazıhan belediyesi karar verecek! Bu yasa çıkarsa, Cem Evi’nin aidiyeti konuda düşünceler üretmeli ve uygulamaya geçirmeliyiz. Yazıhan Belediye Başkalığına Bir Fethiyelinin aday olup kazanması hususunda egzersizlik yapmak için ise henüz oldukça erken.

Bu yasa çıktığında ise kaybımız büyük ve elem verici olacaktır…  Bize kendimiz teselli etmenin dışında pek seçenekte kalmıyor. Bu bana Can Yücel’in dizelerini anımsatıyor.

Ne der şair: ” O olmazsa yaşayamam.” demeyeceksin.  Demeyeceksin işte.  Yaşarsın çünkü. Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.   …Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.  Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.  Senin değillermiş gibi davranacaksın. Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın.  Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.” Der.

Şair güzel söyler, doğru söyler; fakat etten kemikten yaratılmıştır âdem yinede yaralanırız, kanar bir yerlerimiz… Hani şu: “Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.  Senin değillermiş gibi davranacaksın.” Dizeleri var ya asıl katlanılamaz ve devasız olan ‘fani’ budur!..

Her şey fani, baki olan yalnızca Allah= bütün değişimlere rağmen değişmeyen ve olmakta olan hakikat. O halde hakikat, Allah için önemli ve kıymetli olan nedir ve kimdir? “O” bizi dili sürçmeden kendine “halef” etmiş. Ademe “eşrefi mahlukat” mahlukların en şereflisi ilan etmiştir. İncil’den de bir ayet hatırlıyorum: “siz ki en yoksul ve sahipsiz kuluma bunu yaptınız, bana da yapmış sayıldınız,” şeklinde.

O halde insana hizmet ile kutsala teslimiyet ve itaat arasında doğrudan bir ilişki vardır. Yeter ki insandan “yalnızca kendimizi” anlamayalım. Kendi ışığımızın cevherini güneşten alalım. Güneşe katılıp, onun ışığında kaybolalım.

İran İslam Devrimin ünlü ideologlarından bir olarak kabul edilen Dr. Ali Şeriati: “İnsan en aşağılık olanla en yüce olanın karışımından” meydana gelmiştir, der. Tanrı insanı maddeyi sembolize eden balçık,  meniden yaratmış ve kutsal, ulvi ve insani değerleri sembolize eden “kendi ruhundan” burnuna üfleyip ona can vermiştir.

Bu cümleden hareketle ölüm, Allahın emriyle ölüm meleği olan, “Azrail’in, Tanrının topraktan yarattığı mahlûka verdiği, burnuna üflediği: “can”ın geri alınmasıdır. Buna istinaden Pir Sultan Abdal, “ölürse ten ölür, canlar ölesi değil” der. Demek ki ölümsüz olan Tanrının verdiği “can”dır. Öyleyse baki olan ve olabileceği kadar olacağını varsayacağımız “kıymet” ise insan ve insanlığı hizmettir.

Elbette insanın bedeni de tanrının lütfüdür, bedensel arzuların tatmini de “insana” hizmettir. Fakat baki olan, can’a, ruha, zihniyete, duruşa, hissedişe ve amele dayanan yüceliktir.

En büyük icraat ise insalığın geleceğine yapılan katkı ve yaşarken gönüllere yapılan yatırımdır. Yunus Emre : “Bir kez gönül yıktın ise, Bu kıldığın namaz değil,” ve “Yunus Emre der hoca, Gerekse var bin hacca, Hepisinden iyice, Bir gönüle girmektir,” der .

Gönül ezetorik anlamda: “tanrının kamil insan”daki evidir. Hatta bu “enel hakk,”ın başka türlü ifadesidir. Yunus Emre’nin: “Yaratılanı Severiz, Yaratandan ötürü” dizeleri ise kamil cahil ayrımı yapmadan külli bir mana içerir.

Bütün bunları niye böldük düzdük? Belediyenin kapanması ile ilişkisi ne? Yatırım, başarı ve icraatı maddede değil manada olduğuna dair bir arz sunabilmektir.

On onbeş yıl önceki köyümüze, ilimize, ülkemize kısacası dünyaya bir bakın. Her şey nicelik ve nitelik olarak değişmekte. Bir maddi yapı, üç zaman sonra yıkılıp yerine yenisi yapılmakta yada yeni yapılardan dolayı önemini yitirmekte.

Koskoca apartmanları, elli altmış aileyi barındıran yapılar filanca dinamitleme tekniği ile üç dakikada havaya uçurulmakta ve yerle bir edilmekte. Tarihi Haydarpaşa Garı, tarih olmakta.  Bunların bazılarının yerine muhteşem resiztans gökdelenler dikilmekte. Yeni yeni, dağın başı denilecek yerlerde kısa sürede mega uydu kentler üretilmekte. Hükümet,  sekiz yılda cumhuriyet tarihinde yapılmış yolları ikiye katladığından bahsetmekte. Hele hele, 1980’lerde nerdeyse bir çeşmenin kurdelesini büyük bir temel atıyormuş gibi kesen parti liderlerini ve fanatik taraftarların alkış tufanını hatırladıkça, bir Kemal Sunal filmi izliyormuş gibi insanın gülesi geliyor.

Öyle gözükmekteki bir dönem daha kapanacak. Belediyemiz kapanacak olsa da, bir belediye hizmeti hep olacak. Ülkenin ve dünyanın gelişmesi bu doğrultuda. Fakat beldemizde, insan ilişkileri bakımından gönüllere hitabeden ne hatırlayacağız, 2020 yada 2030’larda?

Serverin batını manası, “gönüller sultanı” dır. Yukarıda alıntı yaptığımız insanlığın müstesna şahsiyetleri, gönüllere hitap ettikleri için yaşamaktalar. Nasıl ve neyle anılmak istiyorsak ona hizmet eden bir tarzda yaşamalıyız. Saltanatında, başarının da dünyasal olanı üç zaman sonra yıkılıp yok olmakta. Fakat İncil’de Matta’nı arz ettiği ayetteki gibi, “hazinesini dünyada biriktirenleri güve pas yeyip bitirmekte, hazinesini gökyüzünde biriktirenlerinse hazineleri,” binlerce yıldır insanlığın gönüllerinde, insanın aşağılık yanını Tanrısal kılan “can”da yaşamaktadır.

Sözümüzü, kısa fakat anlamlı bir hikaye ile bitirelim. Tıklayınız: Bir gün bir Kral…

Not: Yukarıda farklı renkli olan kelimelerle verilen linkleri tıklarsanız, şiir ve hikayenin tamamına ulaşacaksınız.