Bir hayrın ve bir hayırsızlığın hikayesi.

Bir hayrın ve bir hayırsızlığın hikayesi.

“Bu -hayat- filmindeki olaylar, kişiler ve kurumlar tamamen kurgusal-değil gerçek-tir.”

Hakan AKDOĞAN(ve kardeşleri), Cem Evinin önüne iki gözlü bir çeşme yaptırmış, babası rahmetli Haydar AKDOĞAN’ın hayratı olarak. Hayrı kabul olsun Hakan arkadaşımın. Ve rahmetli Haydar abiyede tekrar Allah’tan rahmet ve kederli yakınlarına sabır ve başsağlığı dilerim.

Yapılan bu hayratın sahibinin soy adının AKDOĞAN olması, bizim yaşadığımız bir AKDOĞAN hikayesini, hatırlattı. Bizim evin bitişiğindeki evi, rahmetli Austin abiden aldık. Aldık ama tapunun tamamı Austin abiye ait değilmiş. Bir kısmı da rahmetli Zilfi bacınınmış. Dolayısıyla, intikal yaptırınca gördük ki AKDOĞAN’ların da hisseleri varmış bu arsamızda. Gün oldu varislerden hisseleri toplayıp adımıza tapuyu geçirmek istedik.

Bu vesile ile bir büyük rakı aldık.  Bir akşam üzeri rahmetli babamla, rahmetli Mehmet(lakabı çirkin) amcanın yanına gittik.  Evleri henüz topraktandı ve bizim mahallede idi o zaman. Evinde önünde oturuluyordu gittiğimizde. Hal hatır ettik, babam saadete geldi. Durumu anlattı…

Bunun üzerine rahmetli Mehmet amca, rakıya bakarak:  “Hüseyin… Aslında dili şöyle idi Hüsöööynn… bunun için mi getirdin, diye rakıyı gösterdi! Ardından: Şükür benim malım bana yeter. Benim anamdan kalan bir göze ihtiyacım yok. Ne zaman dersen gidelim, hissemizi sana vereyim,” dedi. Tabii, ücret söz konusu değil. Başka bir gün, rahmetli (Gafar)Abidin abiyede durumu anlattık, oda tereddütsüz benzer cevabı verdi. Notere gittik hisselerini bize verdiler. Bu olay 1980 sonlarında oldu.

Bizde herkesin hissesini aldıktan sonra tapuya gitmeyi planladık… Derken planımız gerçekleşmedi, noter vekaleti de 5 yıl sonra geçersizleşti.  O tarihlerde 100m2’nin 36 varisi vardı. Şimdi, muhtemelen 50-60 olmuştur.

Yukarıdaki hikayeyi unutmayın, bir hikaye daha anlatayım. Madem bir hayırdan, hayırlı anı(insan)dan bahsediyoruz. Bir tane daha anlatayım…

Garip Çavuşun Mustafa, bir kaç arazisini (...)dan kurtarmak için arkadaşı, dostu (Zulal’ın)Hasan SEVİM’in adına tapuluyor -1960 yada 70’lerde oluyor bu. Tapuyu verende, alanda gün oluyor -20-30 yıl sonra- bu dünyadan göçüyor. Bir gün, rahmetli Mustafa amcanın çocukları araziyi istiyorlar, rahmetli Hasan amcanın çocukları da, hiç tereddüt etmeden bahsi geçen arazileri veriyor.

Bu, yukarıda ismi geçen kişiler ne örgün eğitimden geçip üniversite diplomaları almış,  ne de inisiyasyon zinciri sonucu gelişimin kemalat mertebesine ulaşmış insanlar… “Anadolu İrfanı” denilen bir mertebenin kültürüyle mayalanmış, babadan oğula, aile mahalle yöre kültürüne sinmiş, aile, mahalle eğitiminden geçmiş temiz, ahlaklı, edepli insanların dünyasının hikayesi bu. Yani bu kültürün hamuruyla yoğrulmuş, pişmiş bu gibi güzel insanlar.

Bir gözlük hisse yada birkaç arazi ile bu ışıltıyı yaratamaz yada satın alamazsın…  Vererek, ilkelere, değerlere itaat ederek mümkündür bu! “Böylesi bir ata ile evlatları gurur duyar.” Dizelerdeki gibi: “Bu adam benim babam” diye çocukları göğsünü gere gere ondan (sevinçle) bahseder. Eşi dostu, koru komşusu onu hayırla, rahmetle hatırlar, onlardan bahsederler.

Başka bir gerçek hikayeden bahsedeyim. Bir başka baba var ki, sattığı tarlasınının tapusunu vermeden parasını alıyor…  Alıcı tapuya gidelim dediğinde, satıcı “baba” bir dümen çeviriyor ve şu kadar daha para almadan tapuyu vermeyeceğini söylüyor. Sonuçta alıcı tapuyu almak için, aynı tarlaya yeni bir bedel daha ödüyor ve tapuyu alıyor. Yani malum “baba” aynı tarlayı aynı adama iki defa satıyor… Birde bu babanın komşusu ile sınır çizgisi bir karış öteden geçiyor diye yapıp ettikleri “en kibar deyimle, rezilliğin daniskası.”

Dikkat ediyor musunuz? Bu ikinci “BABA”nın ismini yazamıyorum. Çocukları, torunları ve yakınları “utanmasın” diye. Bazı “BABA”lar çocuklarına “miras olarak şeref ve gurur” bırakıyor; bazı “BABA”lar da “utanç” bırakıyor!..

Yukarıdaki hikayeleri anlatan benmişim gibi görünüyor; fakat anlattıran onlar. Kalem benim elimde gibi gözüküyor; fakat kalemi tutan eller onlar. Hikayeleri kurgulayan ve yazan benmişim gibi gözüküyor; fakat hikayeyi yazdıranlar onlar. Kısacası fiil benim; fakat fail onlar. Herkes kendi hayat filminin hikayesinin baş oyuncusu, kahramanıdır aslında bu alemde. Shakespeare’nin deyişi ile: “Hazırlığı yapılmadan sahneye çıkılan tek perdelik bir oyun misali.”

Ben,hakikat aynasında gördüklerimi satırlara döktüm... Beğenmediğimiz oyunlarda rol almak yada almamak birazda bizim elimizde. “Kötü” yada “iyi” adam rolünü oynayıp oynamamak gibi. Tanrı biz fanilere, hayat filminin (hiç değilse)sonunda “güzel adam” rolü oynayarak bitirmeyi nasip etsin.

Çünkü geride “boş yada hoş sada” bırakarak (illaki)terki diyar edeceğiz, bu alemden!.. Hayrola.

25 Mayıs 2024

A. Sevim