“Ahh oğlum, senin adın Ağaç; ama odun olan benim!”

senin adın ağaç

Ağaç,bir Ege köyünde doğmuştu. Köyün tamamı nesillerdir zeytincilikle uğraşıyordu.
Annesi-babası, dedesi, dayıları ve amcaları da zeytinciydi. İlköğretime
başladığında bir taraftan da zeytincilikle ilgili işlere yardım ediyordu.

Bir cumartesi günü babası Ağaç’ı da alarak bir iş için İzmir’e
gitmişti. Bu seyahatlerinde işleri bitince Ağaç’ı bir sinemaya da götürmüştü.
Köylerinde o yıllarda televizyon bile olmayan Ağaç, sinemaya hayran kalmıştı.
Sürekli sinemayı düşünmeye başlamıştı.

​

Gazetelerden sinema haberlerini derliyor; onları bir deftere
yapıştırıyordu. Ortaokul başladığında İzmir’deki uzak akrabaları ziyaret
bahanesiyle İzmir’e gidiyor ve sinema izliyordu. Bütün bu sinema düşünceleri,
sonunda onu film yapma fikrine getirdi. Ailesi ve tüm köylüler gibi zeytinci
olmayacaktı. Onun bu tutkusunu köydeki herkes öğrendi.

Babası ona müthiş kızgındı. Onu son derece hayalperest buluyordu.

Ağaç ise kendi kafasında sürekli senaryo öyküleri kuruyordu. Onu
bu ​konuda bir tek lisedeki edebiyat öğretmeni ile birkaç arkadaşı destekliyordu. Birkaç
arkadaş biraz çalışıp biraz para biriktirip İzmir’de bir elektronik eşya
tamircisinden kullanılmış bir kamera aldılar. Köy yerinde sürekli Ağaç’ın senaryosunu
kurduğu filmleri çekmeye çalışıyorlardı. Ne var ki, kaset alacak paraları
ve imkanları bile yoktu.

​

Ellerindeki üç-dört kaset bitince film çekim işleri bitiyordu. Sonra tekrar İzmir’e
gidilmeli ve alınmalıydı. Babası bir gün Ağaç’ı köşeye çekip elinde bir sopayla,
“Bak çocuk anlamıyorsun; sinemacı, yönetmen mönetmen olamazsın
sen. Benim gibi bir çiftçi olacaksın. Aile işimizi sürdüreceksin. Tıpkı benim babamın
yaptığı gibi, tıpkı ağabeyinin yaptığı gibi.” dedi. Sonra da sopayı kaldırıp var
gücüyle arkasındaki masada duran kameraya indirdi. Sonra da yere yığıldı.

​

Adam stresten olsa gerek kalp krizi geçiriyordu. Bir arabaya
yükleyip hastaneye kaldırdılar. Ağaç, o kadar üzgündü ki; sanki babasına kalp
krizi geçirtiyordu. Annesi, akrabalılar ve diğer köylüler hep Ağaç’ı
suçluyorlardı. Onun hayalperestliği babasına kalp krizi geçirtmişti. Babası
uzunca zaman çalışamayacaktı. Kalp krizini bir beyin kanaması takip etmiş, beyin
felci başlamıştı. Film işleri çoktan bitmişti.

​

Ağaç, okulu da bıraktı. Ailenin çiftlik işlerinde çalışmaya
başladı. Doğum gününde birkaç arkadaşı ve edebiyat öğretmeni bir araya geldiler.
Edebiyat öğretmeni ona bir kitap hediye almıştı. İki ciltlik “Senaryo ve Yapım”
isimli bir kitaptı bu. Üstüne de bir not düşmüştü: “Hayallerinin peşine düşmeyi
bırakanlar, fiziksel olarak ölmeden çok önce ölmüşlerdir.” Ağaç, bu satırları
okuduğunda gözyaşlarına boğuldu.

​

Bir Ege kasabasından bir çocuktan yönetmen nasıl olacaktı ki?.. Neredeyse
babasının katili sayılan bir çocuktan. Ancak Ağaç, yeniden okula başlamaya karar
verdi. Babası da iyileşmişti.

​

Yine para biriktirip ikinci el bir kamera daha aldı. Bir kısa
film yarışması düzenlenmişti. Ona katılmaya ve “Sinema Aşkı” diye bir film
yapmaya karar verdi. Film şöyle başlayacaktı: İzmir’deki yazlık sinemalardan
birinde iki çocuk kuyrukta bekliyor; ama paraları olmadığından bilet
alamıyorlardı. Onlardan biri bakkala gidip “bir kasa gazoz verirsen sinemada
bunu satarız” diyorlardı. Sonra da ‘gazoz satıp çıkacağız’ deyip yazlık sinemaya
giriyorlardı. 10 ​dakikalık bu kısa filmi çeken Ağaç, kısa filmi İstanbul’daki yarışmaya
gönderdi.

Birkaç ay sonra İstanbul’dan mektup geldi. Ağaç, yarışmayı
kazanmıştı. Üstelik yarışmayı ilk defa bir lise öğrencisi kazanmıştı. Ağaç’ı
ailesinden bir kişi bile tebrik etmemişti. Liseyi bitirince İzmir’deki Güzel
Sanatlar Fakültesi’nin Sinema Televizyon Bölümü’nün sınavlarına girdi.
Sınavlarda bu kısa filmini de başvurusunda verdi.

​

Bölüme kabul edildi. Ama ailesi hâlâ onu kabul etmiyordu.
İzmir’de bir taraftan çalışıp bir taraftan okuyordu. Okuldan mezun olduktan beş
yıl sonra Ağaç’ın çektiği filmlerden biri, İzmir’deki sinemalardan birinde
gösterime girdiğinde sinemanın ilk gösteriminde bütün köy sinemaya gelmişti.

Bir kişi hariç; babası. Film başladıktan bir süre sonra babası da sinemaya geldi. Film bitince babası, Ağaç’a
sarıldı. “Ahh oğlum, senin adın Ağaç; ama odun olan benim!” dedi...

*     *     *

Fethiye’nin fiziki mekanının dört önemli ve özgünlüğümüzü yansıtan özelliği var. Biri tarihi Cami, bir başkası
Bayram Tepesi(Tümülüs), biri şimdi kurumuş çeşmemiz
ve bu dörtlünün bir başkası ise kurutmayıp korumamız mümkün olan, fakat şimdilik sahipsiz olan asırlık
“anıt ağaçlar”ımızdır…

Bayram tepesi, Anıtlar Yüksek Kurulunun; Cami, Vakıfların
korumasında, diğer ikisi ise korumasız…

​

Yetkiliye de yetkisize de sordum; “budanınca fışkırır, ağaç değil mi canım
dediler…” dediler.
Bu da benim hatırıma DoğanCüceloğlu’nun bir vesile ile söylediği:  “(Önce)Kendime kızdım; sonra kendime kızmaktan da vazgeçtim, beni yetiştirenlere kızdım. Sonra onlara kızmaktan da vazgeçtim ve bütün nesilleri yetiştiren kültür ortamına kızdım.” sözünü getirdi…

Ben de kızıyorum;Greenpeace(Yeşil Barış) sivil toplum örgütü’nün etkin ve aktivist harekatın en yoğun olduğu; muasır medeniyeti temsil eden değerlerin yoğun olarak üretildiği, ihraç edildiği ve yaşandığı memlekette yaşayan şunca insanımızın olduğu 21.yy.’da; giyimi kuşamı tükettiği ve kullandığı araç ve gereçlerden dolayı çağdaş bir
görüntü veren Fethiye’de, “bu asırlık ağaçlara odun demek ‘ağaçlık(uygarlık)sa,’  beldemizin dört önemli fiziki değerinden biri demek olan bu ağaçlara “anıt ağaç” diyerek, “odun olmayı” ​tercih ederim...