“8 Mart 1857 tarihinde ABD‘nin New York kentinde 40.000 dokuma işçisi daha iyi çalışma koşulları istemiyle bir tekstil fabrikasında greve başladı. Ancak polisin işçilere saldırması ve işçilerin fabrikaya kilitlenmesi, arkasından da çıkan yangında işçilerin fabrika önünde kurulan barikatlardan kaçamaması sonucunda çoğu kadın 129 işçi can verdi. İşçilerin cenaze törenine 100 bini aşkın kişi katıldı.

26 - 27 Ağustos 1910 tarihinde Danimarka‘nın Kopenhag kentinde 2. Enternasyonale bağlı kadınlar toplantısında (Uluslararası Sosyalist Kadınlar Konferansı) Almanya Sosyal Demokrat Partisi önderlerinden Clara Zetkin, 8 Mart 1857 tarihindeki tekstil fabrikası yangınında ölen kadın işçiler anısına 8 Mart’ın “Internationaler Frauentag” (International Women’s Day – Dünya Kadınlar Günü) olarak anılması önerisini getirdi ve öneri oybirliğiyle kabul edildi.

İlk yıllarda belli bir tarih saptanmamıştı ve değişen tarihlerde fakat her zaman ilkbaharda anılıyordu. Tarihin 8 Mart olarak saptanışı 1921‘deMoskova‘da gerçekleştirilen 3. Uluslararası Kadınlar Konferansı’nda gerçekleşti. Birinci ve İkinci Dünya Savaşı yılları arasında bazı ülkelerde anılması yasaklanan Dünya Kadınlar Günü, 1960′lı yılların sonunda Amerika Birleşik Devletleri‘nde de anmaya başlanmasıyla daha güçlü bir şekilde gündeme geldi. Birleşmiş Milletler Genel Kurulu, 16 Aralık1977 tarihinde 8 Mart’ın “Dünya Kadınlar Günü” olarak anılmasını kabul etti. Birleşmiş Milletler’in sitesinde günün tarihine ilişkin bölümde, kutlamanın New York’ta ölen işçilerin anısına yapıldığı yazılmamıştır^[1].” (Wikipedia Ansiklopedisi)

8. Mart Dünya Kadınlar Günü’nün tarihçesine baktığımızda, “insan hakkı” harekâtı olarak başlayan harekât, zaman içerisinde, “kadın hakları”nın anıldığı bir güne evrilmiş ve bu günkü niteliğini almıştır. Hiç unutulmaması ve gözden ırak tutulmaması gereken nokta, “kadın”’ın ve “erkeğin” insan olduğu noktasıdır. Temel insan hak ve hürriyetlerinin arttığı, daha özgür, daha zengin ve adil paylaşım ve eşit hakların bir değer olduğu bir sisteme doğru gittikçe dünya, insan, dolaysı ile de ”kadınlar”da daha çok hak sahibi ve daha çok mutlu olacaklar.

Yalnızca ekonomik durumun iyileştirilmesi, yalnızca yasal hakların verilmiş olması yada yalnızca yaşanılan çevrenin değiştirilmesi bir başına yeterli etkenler değildir. Bunların hepsi ve bellik bir denge ile gelmelidir ve daha da fazlası gereklidir… Eğitim, zihniyet… gibi.

Örnek: 1930’da kanuni düzenleme ile 1934 yılında ise anayasal düzenleme ile seçme ve seçilme hakkı verilmiş kadılara; fakat OECD ülkelerinde yapılan bir araştırmaya göre ülkemizde, kadınların en büyük oranda kocalarının partisine oy verdiği sonucuna varılmış.

İlk Adalet Bakanımız Mahmut Esat Bozkurt, İsveç Medeni kanununu Türkçeye çevirip 1926’da Türk Medeni Kanunu haline getirerek kadın erkek arasında eşitlik düzenlemesi yapmıştır. Fakat, ilgili kanunda olan  “ailenin reisi erkektir” ibaresi AB uyun süreci sonucu sanırım 2008 yada 2009’da değiştirilerek “ailenin reisi” kadın ve erkek arasında eşitlenmiştir.

Bir başka araştırmaya göre eğitimliler ve ekonomik açıdan varlıklı ailelerde de aile içi ve kadına yönelik şiddetin yüksek olduğu tespit edilmiş.

AB, ne işe yarar, bu yararlardan biride, töre cinayetlerine düne kadar ceza indirimi uygulanıyordu, AB uyum süreci sonucu bu indirim kaldırıldı, hatta artırıldı. Unicef standardına göre evlik yaşı alt sınırı 18. Fakat bizdeki son bir yılda gerçekleşen evliliklerden 239,000’i 15-19 yaş gurubundaki kızlardan meydana gelmiş., 15-19 yaş arasındaki evliklerden 100,00’inin ikinci çocuğu olmuş. Bu veriler TUİK rakamları, birde kayda  girmeyenleri düşününüz…

Bu kadar garip olan bir başka madde de zihniyetimiz… Bunları normal görürüz. Lokantalarda ve parklarda dahi “aileye mahsustur” bölümleri var. Evliliklerde de talipli için ilk soracağımız ilk ve en önemli soru: ahlak, terbiye, nezaket, medeni değerlerden mücehhez bir şahsiyet değil, daha çok: “ne yapar,” “maddi durumu nedir?” gibi sorulardır.

Durum böyle olunca da, gönül, ölçü ve değerlerin yerine, sosyal statü ve maddi durum ikame edilir. Yalnızca yoksul çocukları değil, varlıklı çevrelerde de ticari bir alışveriş gibi hayatlar mübadele edilir. Ünlü bir artist, yada sanatçı bir bakarsınız ki bir milyoner oğlu ile çıkar ve bunun adına da “aşk” yada “kaçamak” derler… Neden ise bu güzel artistin yolu “Yusuf güzeli” denecek kadar yakışıklı yoksul bir delikanlı ile bir türlü kesişmez…  Yoksul yada alt kültür grubundan bir kız yada kadının bir erkekle masum bir arkadaşlığı ise en masum deyimle  ”yoldan çıkma” emareleri olarak telakki edilir…

Gelir dağılımında adalet, fırsat eşitliği, eğitim düzeyi, eğitim ve öğretimin çeşitlenmesi, yeni bir kimlik, yeni bir toplum, yeni bir dünya, yeni bir zihniyet inşası… gerçekleştiği oranda, cinsiyet, yaş, ekonomik ve toplumsal statü, eğitim, kültür, inanç, ideoloji, renk… vb farklılıklar o oranda engellenecek, sönecek yada bu günkü boyutlarda istismar edilemeyecektir…

Ünlü türkücümüz İbrahim Tatlıses “popüler” deyimle: Kadınlar baş tacı… Çiçektir… filan der. Ataerkil toplumda kadında sistemin mağdurudur; bu doğru! Fakat bu mağduriyete önlemek ve ortadan kaldırmanın yolu, onu çiçeğe, böceğe, taç gibi metale çevirmekten geçmiyor…

Yalnızca bir şeyden geçiyor: cinsiyet üstü bir paradigma ile onda bizdeki ile bir olan “ortak insani özü” görmek ve bunu zemin alan bir sevgi anlayışından geçiyor…