BİR YOLCULUK KOMEDİSİ - Antalya

Geçen hafta. Ülkede kar ve tipinin yoğun oldugu günler.  Beydağı Otobüs ile Altalyaya gidiyorum.  Ülke genelinde, özellikle doğuya dair yoğun kar yağışı haberleri alıyoruz medyadan ve metorolojiden…  Akşam 19.00 civarında Malatya’dan çıkarken hava durumu iyi. Gece Akçadağ civarında dahi otobüste ki termometre dışarının sıcaklığını 5­­-6 derece olduğunu gösteriyor.

Darende’ye kadar yollar ve hava iyi biraz serinlemekle birlikte; fakat genel durum iyi. Gürün’e yaklaştıkça kar yoğunlaştı, derken tipiye tutulduk. Güründe polis ve kara yolları Kayseri yolunu kapatmış, gelenleri Sivas üzeri gönderiyor. Sivas’a kadar yerlerde karlar dans ediyor, sanki bulutların içerisinde gidiyoruz.  Derken Kayseri ve oradan da Konya’ya kadar kar tipi…

Seydişehir’e gelince falanca yol kapalı denildi, İsparta üzeri olan yola sapıldı. İsparta çıkışına yaklaşıldığında falanca yol kapalı, Burdur üzeri gideceğiz dendi. Kar tipiden dolayı zaten belli bir sürati aşmayan otobüs, neredeyse şehir içinde gider gibi gidiyor. Böylelikle yol uzadıkça uzuyor. Bu da bir stres yaratıyor bende. 

Yola çıkarken Gülender le - Gülender benden 25 gün önce Antalya’ya gelmiş olduğundan,- görüşmemizde yarin kahvaltıyı orada, Antalya’da yapacağım diye sözleşmiştik. Beni bekliyorlar, kahvaltıya... Bende Malatya’dan çıkmadan akşam yemeğini yedim. Yola çıkmadan da yolda yiyebilmek için bir şeyler alayım, yolda hoşuma giden meyvelerden alır gece yerim. Böylelikle yolda mola verilen yerlerde olan lokantalardaki “içime sinmeyen” yemekleri yememiş ve kendi götürdüğümü ve hafif olsun diye de meyve yemiş olurum gibi planlamıştım durumu. Fakat planımız işlemedi.

Yanıma almak istediğim yiyeceği alamadım. İlk mola Darende de verildi. Akşam yediğim için zaten canım yemek yemek istemedi. Meyve alayım dedim. Gittim. Bir kasa solmuş elma ve bir kasa solmuş portakal var. Bende zaten canım istemiyor şimdi,bir sonraki molada nasıl olsa alırım dedim, çay içtim. Bir sonraki mola Gürün oldu. Kar tipi içerisinde vardık oraya.Oranın marketini de gezdim. Meyve yok. Yine çay  içtim. Buradan çıktık, gece 03’30 civarında sanırım Kayseri - Konya arasında bir yerde mola verdik… Burası neresi hatırlamıyorum? Benim hatırladıklarım kar tipi, gecikmiş bir seyahat ve yemek konusundaki hayal kırıklığı ve uyku sersemliği…

Tabir yerindeyse kurt gibi acıkmıştım. Antalya’da ki kahvaltı hayalimiz sekteye uğramıştı... Kar ve tipi yüzünden. Bu mola yerinde güzel bir kahvaltı yapmaya karar verdim. Lavaboya gittim, markette bir tur attım derken mola süresinin birazını da burada harcadım. Hızla Yemek salonuna girdim. Büfenin önünden boydan boya yemeklere baktım. Özellikle kahvaltılara… Buzdolabının önünden geçerken dolabın içerisinde birer tepsilere birer porsiyonluk kahvaltıların dizilmiş olduğunu gördüm. Bunlarda kuş yese doymaz türünden.

Hızla bir tur daha atarken mutfağın yan tarafında “sota” bir oda gördüm, 3x5 metre kare boyutunda. İçerisinde birileri kahvaltı yapıyor. Bende hemen “o ayrı bölmeye” girdim. İçeride altı masa var. Masalar boydan boya envai çeşit kahvaltılıklar ile dolu. Ekmek de var, çeşitli poğaçalar, simitler vb. de var. Bende girip bir yere oturdum. Baktım ki o masada poğaça filan bitmiş. Oradan kalktım daha gösterişli olan bir masaya oturdum. Poğaça, simit vb. bol bu masada. Garsona bir çay dedim. Ve hızla yemeye başladım. Kafam meşgul. Midedeki boşluk, kar tipinin yolculuğu geciktirmesi, Antalya da kahvaltı rüyasının suya düşmesi vb vesilelerle. Birinci bardağın dibinde bir bardak çay varken, garsona işaret ettim. İkinci çayı indirdi.

Yerken arada bir etrafıma bakıyorum. Bir bakışta fark ettim ki bu odadakilerin hepsi erkek… İlaveten düzgün giyimli çoğu. Telaşla yerken bir başka bakışımda, karşımdakinin kravatlı olduğunu fark ettim. “Allah Allah diyorum-içimden,” aceleyle yerken. “Ben kravatı belediyedeki askıya asarım, akşam çıkarken. Sabahleyin de geldiğimde odamdaki askıdan alıp takarım. Bazıları ise öyle meraklı ki, gecenin 03:30 – 04:00’ünde takım giyip, kravat takıyor. Hiç şaşmam bunları kravat ve takımla dahi yatağa girdiklerini görsem,” diye geçiriyorum, içimden.

Yemeğin bir aşamasında, iş arkadaşım Sonay’ın bana, “Aliseydi abi, takımla mı gideceksin Antalya’ya, spor giymeyecek misin” dediğini hatırladım. Etrafımdakilerin düzgün giydiğini ve kravatlı olduğunu görünce: “Bak diyorum, (bir de Sonay bana çok bilmişlik taslıyor)düzgün giyinmenin önemi nasıl kendini belli ediyor. Garsonlar özel bir ilgi gösteriyorlar, böyle giymişlere. Benim de kıyafetimde biraz düzgün. Ondan bana da böyle özel muamele ediyorlar, herhalde” diye düşünüyorum. Masalar dolu. Garsonlar başında. Masalarda kuş sütü eksik, diyorum. Muameleyi görünce  “keşke üzerimde birde kravat olsaydı! Gelirken kravatta mı taksam ne etsem” diye geçiriyorum, içimden.

Kahvaltı yaparken bir süre sonra da baktım ki bu odada bulunanlar, bir yere ilk gelmiş olmanın garipliğini ve yabancılığını göstermiyor, buraların müdavimi gibi kendilerine güvenle bakan bir eda içerisindeler… Bu duruma da anlam veremedim.

Dışarıda beş altı otobüs var. Arada bir anons yapılıyor. Şuradan şuraya giden falanca Seyahatin yolcuları, otobüsünüz kalkıyor diye. Sonunda, ben üçüncü çayı isterken bizim seyahatin anonsu da yapıldı. Garson çayı indirirken ben ayağa kalktım. Çay kalsın dedim. Fakat garson yine de üçüncü çayı indirdi – siz gitmeden otobüs kalmaz- der gibi yüzüme bakarak. Ben ise üçüncü çayı da içmek istiyorum bir yandan, diğer yandan ise otobüsü kaçırma endişesi taşıyorum.  Çayı ayakta karıştırıp içerken kapı doğru yönelince, odadakilerin hiç birinin “bu anonsu tınmadığını” fark ettim. Aniden ayağa kalkınca biriyle göz göze geldim. Onun bana garip birine bakar gibi baktığını fark edince: “Ula, yoksa yanlışlıkla derin devletin adamlarının bulunduğu özel bir odaya mı” girdim diye düşündüm.

Odanın kapısından çıkan garsonun peşine doğru yürürken cüzdanımı çıkardım. Borcumuz ne derken en önemli ve en komik soruyu sorduğumu anladım... “Bütün masalar boydan boya kahvaltılık dizili, garson benim ne kadar yediğimi nasıl bilip te hesabı öyle çıkaracak?” gibi bir soruya ise yanıt bulamadım.

Siz bu durumda nasıl hesap çıkarırdınız? Bir cevabınız var mı? Benim de bir cevabım yoktu!..

Bu komedi nasıl bitti? Merak ediyorsunuz değil mi?  Bu “Halil İbrahim Sofrası”nın Faturası bana kaça mal oldu? İnanması güç ama koca bir “0” sıfır… 

Ben elimde cüzdanımla özel odadan, garsonun peşi sıra yolcuların yemek yediği odaya çıkınca salonda benden başkasının kalmamış olduğunu gördüm. Garsonda “ne hesabı abi,” der gibi yüzüme bir bakıp, arkasını dönüp gitti ve gözden kayboldu. Ben de korka korka - garsonun peşim sıra abi hesabı... diyen sesi kulaklarımda çınlatan evhamı ile - salondan çıkıp ve otobüse bindim. 

Altı numaralı koltukta oturduğumdan otobüse binenleri görebiliyordum. Yolculardan on dakika sonra otobüse binen göbekli, sıska, mavi takım ve kravatlı - kahvaltı yaparken benim karşımda oturan- adamın otobüsün şoför koltuğuna oturduğunu görünce, “bir yolculuk komedisi çözülmüş oldu.”