Mer. Hasan AKKOÇ'un Senei Devriyesi 2020

Geçen yıl ebedi istirahatgahına uğurladığımız rahmetli Hasan AKKOÇ'un bu dünyadan göçüşünün senei devriyesi olması dolaysıyla, ailesi bu gün saat: 12:00'da rahmetlinin anısına evinde geleneğimiz geregi sevenlerine, komşularına bir yemek verdi ve hayrına dualar okuttu ve dostlarınca anıldı.

Merhuma Allah'tan rahmet ve kederli sevenlerine metanet ve başsağlığı dilerim.

BABA NEDİR ÇOCUKLARI İÇİN

Prof. Dr. Uğur BATI’nın bir canlı yayında verdiği bir örneği hatırladığım kadarıyla sizlerle paylaşmak istiyorum.  “Bir parkta, bir adam başını avuçları içerisine almış, etrafla ilgilenmeden kendi dünyasında oturuyor. Yanına sıradan giyimli bir adam yaklaşıyor ve neden böyle olduğunu sıcakkanlı ve gülümseyen bir edayla soruyor: Nedir bu halin? diye. Adam da anlatıyor. İşlerinin kötüye gittiğini, işletmesinin batmakta olduğunu ve kendini çaresiz hissettiğini söyler.

Adam gülümseyerek bir çek uzatır iş adamına. İş adamı bakınca, çekin üzerinde o ülkenin en zengin adamının ismi olan beşyüzbin dolar yazmaktadır. Çeki veren ada gülümseyerek: “bunu al, ben senin bu sıkıntıları aşacağından eminim, gelecek yıl bu gün burada tekrar buluşalım,”der ve ayrılır.

Borçlu adam bu moral ve motivasla oradan ayrılır ve çalışmaya koyulur. Çeki, bozdurmayıp kasasına komuştur. Bu olayın yıl dönümünde, çeki veren adamla buluşmak ve çekini iade etmek için aynı yere tekrar gider ve bekler. Çeki veren adam gülümseyerek kendisinin yanına gelir. İş adamı çeki verecekken bir hemşire gelir ve : “Sizi rahatsız mı ediyor? Tanıştıklarına kendisini falan… milyoner  olarak tanıtıyor,” der ve koluna girip adamı alır ve hastaneye götürür…

Çocuklarının gözünde, gönlünde baba anneye nazaran kıssada bahsi geçen “karşılığı olup olmadığına bakılmaksızın” çocuklarının benliğinde bütün yollar kapandığında, ona çıkış kapısı açacak güç ve güven veren “kasadaki bozdurulmadık çek” gibidir… Bir istinat, dayanak noktasıdır bir bakıma. Yaşama tutunma, çalışma azmi, direnç ve yılmazlık güdüsü sağlar.

Kısaca, “Şurada bir kenarda. güçsüz kuvvetsiz cılız bir halde dursa dahi, VARLIĞI YETER BABANIN.” Yalnız ve kimsesiz değilim… gib.

Hasan abi, akrabalık derecesi ifade eden sıfatının lakabına dönüştüğü kişilerden di. Bu yüzden O’na Ahmetcenli’lerin çoğu DAYI derdi. Bugün dayımızın ölüm yıldönümü. Geleneğimiz gereği bu vesilesiyle ailesi rahmetlinin anısına evinin önünde bir yemek verdi ve onu hayırla andılar.

Ben Antalya da iken ebedi istirahatgahına uğurladığımız üç BABAnın, Haydar AKDOĞAN, Hüseyin YILMAZ ve Ali EROL’a ve Dayımıza Allah’tan rahmet ve kederli yakınlarına sabır ve başsağlığı dilerim. 

Allah rahmet eylesin.

“Mecnunun iki Leylası olmaz”

BAZI GARİPLİKLER ÜZERİNE BİR NOT

Bir insanın annesinden, babasından, kardeşinden ve diğer sevdiklerinden ayrılışının acılığı, hüznü... tartışma götürmez bir gerçektir. Yanlış ve sağlıksız olan ise abartıdır… Ben ölümlerden sonra yemek yapılmasını savunurum. İki, bilemedin hadi üç defa. Ama fazlasına itirazım var. Geçmişlerimizin yeri geldikce hayırlı ve ibretlik vesilelerle anılmasını yerinde bulurum. 

Fakat olur olmaz yerde “ego tatmini ve ne seven bir evlat yada kardeşmiş görüntüsü vermek için,” onların abartılarak, evliya ve insanlığın büyük değerlerinden biri imiş gibi dile getirilmesini doğru bulmam. Bu tavrı takınanlara sorarım? Kamil insan özelliklerinden olan tevazu nerede, ya vakur olmak, mesela metanet, duygularını kontrol etme ve bu gibi acıların yıkıcı darbesi ardından düştüğü yerden kalmak ve yola devam edebilme cesareti, gücü, inancı… nerede kalır?  

Kipri “benim yavrumdan yumuşağı, güzeli yoktur” demiş misali, her birimizin ailesi dünyanın elbetteki en kıymetli insanıdır gözümüzde. Fakat bu bize göre bir bakıştır. Dışarıdan bakıldığında bu tür abartılarımızı, diğer gözler bizim gibi görmeyebilir. Ve bu da normaldir.

Bizde abartırsak kendi geçmiş canlarımızı, “elalemin gözünde madara” oluruz. “Matrak geçerler” bizimle. Tekrar tekrar yerli yersiz olarak onları anmak bizi büyütmez, bu kibre delalettir; hatta her defasında eksiltir. Helede “ölmüş olanın doğum gününü” anmanın manası nedir bunu ise hiç bilemiyorum. 

Hz. Musa Şeriatının On Emir’in den biridir: “Benim (Allah’ın)adımı boş yere anmayacaksın.” Allah bile boş yere benim adımı anmayacaksın anarsan cezalandırırım diyor.

Kanımca “Sevgi, Sevgili, Aşk ve Dost” sözcüklerinin içini boşalttık, yozlaştırdık, boş bir duygu tatminine, gösterişe çevirdik onları.Tasavvufta, Alevi Bektaşi inancı ve edebiyatında da “Aşk, Sevgi,Sevgili, Dost,” kavramları bugünkünden farklıdır… Yani “aşk, sevgi, sevgili ve dost” manita, madigudi, metres vb.kavramlar gibi yasa ve töreye aykırı duygusal ilişkileri bugünkü manada olduğu gibi temsil eden kavramlar değildir. Bir tek insana yada maddeye yöneltilen bir yönelim değildir.

“Sevgili ile Dost Cenabı Hak’tır. Sevgi Hakk’a duyulan sevgi ve Aşk ise Hakk’a duyulan sevginin tutkusal halidir. Bir tek Sevgili, birtek Dost vardır hakikatte. O’ndan gayrisine duyulan Aşk, ondan zuhur etmesi, ondan bir iz ve işaret taşıması itibari ile her zerrede, bütünü gören gözeten gözle, niyetle yapılan bir sevmedir.

Yunus Emrenin deyişi ile: Yaratılanı Severiz, Yaratandan Ötürü.” misali. Bazı arifler bu deyişi ters çeviriler: Yaratanı severiz yarattığından ötürü. Yarattığı, tekler içerisinde tek olan “sevgili” bazen anne, bazen baba, bazen kardeş, bazen arkadaştır. Fakat bu teklerden daha daha büyü ailedir. Bundan büyüğü kabile, mahalle, yada il(el)dir. Bundan daha büyük cemaat(topluluk - inanç, ırk, yaşanılan yer bv), ondan daha büyük olan ve olması gereken sevgi merkezi, yönelimi cemiyet(toplum), bir ülkede yaşayan bütün insanlar, dahada büyüğü uluslarüstü bir değer olan tüme karşılık “insanlık” alemidir. İnsanlar doğar ölür, topluluklar kalır, topluluklar doğar ölür, toplum kalır, bir ülkedeki toplum doğar ölür fakat toplumları temsil manasında “insanlık” baki kalır.

“Hüve’l-bâkī” (ölümsüz ve ebedî olan sadece O’dur). bu alemde insanlar hep var olacak; tikel, tekler içerisinde teklik anlamında insanlar doğacak ve ölecek fakat insanlar ve anlam itibariyle “insanlık” yaşayacaktır. Fakat insanlığında bir tarihi vardır. Fakat ondan önce, onunla ve ondan sonrada var olan, Baki olan Yaratıcı olan Yalnızca Hak’tır. 

Bu hesap itibariyle en büyük Sevgili, en büyük Dost Hak’tır ve Aşk’ta, O’ndan gelenin O’na sevdasıdır. Canımızdan bir parçaya olan sevgi ise cüziye, küçüğe olan sevgidir. Küçüğe, teke olan sevgi, aşk ancak ve ancak, küçükte, tekte... Bütün'ün, Tek'in Hakk'ın bir sıfatı, bir zerresini sevmek bakımdan ve bununla sınırlı kalmak babında anlamlı ve değerlidir.

Başka türlüsü, Aşıklar Aşığı Hz. İbrahim'in Zatı Mutlaka olan sevgi ve sadakatini göstermek için palayı can paresi İsmail'in bogazına dayama cesareti ve buna katlanabilme feragati, ferasetine karşı en basit deyimle saygısızlık ve ayıp olur. O feraset canından bir parçayı, canlar Canına, Canan'a, Hakiki, gerçek Dost'a olan sevgisi, aşkı için feda etmenin gerçek kayıp olmadığını görebilmesidir. (İbrahim'in evladına olan sevgisi, onu kesecek, kurban edecek olması onun yüreğini kanatmıyor muydu? O duygusuz muydu?)

Dücane Cindioğlunun deyisi ile "Mecnunun iki Leylası olmaz." Çünkü Baki, Kutsal ve asıl Sevgili, Leyla bir ve yalnızca O'dur. Tanrı herkese Leyla'ya Aşık olma şansı versin.

Aşk olsun!..