O iyi insanlar, O güzel atlarına binip gittiler.

“Dünyayı dolaşan genç adam güzel bir şehre geldi. Gözleri Emir Sultan’ın gözlerine benzerdi. Kaşları çatık, rengi yanık sarı, kalın dudakları soluk. İnce, uzun boylu. Erkeğin yakışıklısı dünyadaki en güzel yaratıktır. Dünyada bir Arap atının tayı güzel olur, bir de erkeğin yakışıklısı.

Genç adam atından indi, baktı ki bu şehir başka, öteki şehirlere hiç benzemiyor. Şehrin insanları dünyanın en kanı sıcak, en cana yakın insanları. Konuk için dersen deli divane oluyorlar. Fukarası yok gibi, zengini de cömert. Bet bereket dersen yedi iklim dört bucaktan taşıyor. Bütün şehrin insanlarının yüzyıllardan beri büyük bir mutluluk içinde oldukları besbelli. Bura halkının hiç mi hiç bir şeyden şikayetleri yok. Bir şikayetleri varsa o da ölümden. Herhal ölüm bile güzel olur bu şehirde. Yolcu böyle düşündü.

Bu şehirde bir de çok güzel atlar vardı. Küheylan, seklavisi, cins cins, don don. Dorusu doruların en parlağı, alı kırı, kulası, abeşi, demirkırı, yağızı da öyle. Burada atların donları da bir başka. Her bir atlar ki tüyleri yıldır yıldır. Her birisi sürmeli gözlü ceren gibi. Tıpkı. Adam bu güzel şehre, bu iyi insanlara, bu cins atlara hayran kaldı. Bu şehirde bir süre kaldı. Sonra ayrıldı.

Bundan sonra da nereye gittiyse, kimi gördüyse yıllar yılı bu şehri, bu insanları, bu atları söyledi. Dilinden düşürmedi. Hayranlığını bir ömür dile getirip, bütün insanları da bu şehre hayran kıldı. Adam çok yaşlandı. Günlerden bir gün kendi kendine dedi ki, ölmeden, şu güzelim dünyayı terketmeden varayım da o güzel şehri, o iyi insanları, o soylu atları bir daha göreyim de, hiç olmazsa, şu dünyadan ağız tadıyla ayrılayım.

Ora senin, bura benim günlerce yol tepti, bir sabah iyi insanların, güzel atların mutlu şehrine geldi. Geldi ki ne görsün, şehir ne o eski şehir, insanlar ne o eski insanlar, atlar da yok. Her şey değişmiş, her şey bambaşka. O eski konuksever, her bir sözleri cana can katan kişiler verdiği selamı bile almıyorlar. Geldi ki ne görsün, yalnız selamını almamak değil, yüzüne bile bakmıyorlar. Yüzleri kara, karanlık, mutsuz. Şehrin büyük çayırları, ovası, tarlaları, ahırları da bomboş. O ceren gibi atların imi timi yok.

Adam şaşkınlığından, kederinden ne edeceğini bilemedi. Beli büküldü. Issız, yıkık, bir örene dönmüş şehri lal-ü ebkem dolaşırken o eski, mutlu günlerden kalmış yaşlı bir adama rastladı.

Adam sırtını bir hanın yıkık duvarına vermiş, güneşleniyordu. Ak sakalı kir içinde, kızarmış hastalıklı gözlerine sinekler üşüşmüş. Kederinden dişleri kenetlenmiş, sakalı ak, sakalı kirli, aydınlık yüzlü, geniş alınlı duvar dibinde güneşlenen yaşlı adama sordu: “Bir zamanlar bu şehirde konuksever, sıcak yürekli, dost canlısı iyi insanlar, ceren gibi, kırmızı mercan gözlü, uzun boyunlu, kalem kulaklı, suna gibi cins atlar vardı. Onlara ne oldu?” Yaşlı adamdır ki, azıcık doğruldu, ak sakalı kirli, titredi, yüzü eski bir ışıkla parıldadı, derin bir aaah dedi, ciğeri söken. Aaaah! Duvara sırtını iyice verdi. Neden sonra gözlerini açtı: “O iyi insanlar,” dedi, “o güzel atlara binip çekip gittiler… Aaaah! Aaaaah! Aaaaaah!”

Yukarıdaki hikaye,Yaşar Kemal’in: “Demirciler Çarşısı Cinayeti” romanında geçer. Urfa yöresinin halk ağzında da yaygın bir söylencedir bu kıssa.  Dünyaya dolaşan genç adam yaşlı adama ne sorur? Bu şehri diğerlerinden başka ( güzel ve iyi) yapan şeyleri, yani

“... bu şehirde konuksever, sıcak yürekli, dost canlısı iyi insanlar, ceren gibi, kırmızı mercan gözlü, uzun boyunlu, kalem kulaklı, suna gibi cins atlar’ı...” 

Geçen hafta Almanya’dan birkaç arkadaş gelmişti. Ali Sevim ve Veli ÖZACAR ile görüştüm. Gelme sebeplerini öğrendim. Geçen yıl kaybettiğimiz Mehmet LÜLE, Ober-Ramstadt’ta Almanların her yıl düzenlediği bir etkinlik / Fetivalde bulunan standatta döner satarmış. Bu defada rahmetlinin arkadaşları aynı stantta, döner tezgahını kurup, onun anısına döner satmışlar ve kazandıklarını alıp buraya getirmişler. Rahmetlinin yıl dönümü adına birkaç dostu Almanya’dan gelip mezarını ziyaret edip, döner tezgahının kazancını rahmetlinin annesine vermişler.

Buraya: Ali SEVİM, Veli ÖZACAR, Metin PEKTAŞ, Hüseyin AKDOĞAN ve Vahap ÜZEY geldi. Fakat bu organizasyonda buraya gelemeyen rahmetlinin birçok arkadaşı var. Hepsinin, emeklerine, ellerine ve yüreklerine sağlık sıhhat dilerim.

Kaygusuz Abdal’ın  “Bu Adem dedikleri, El ayakla baş değil, Adem manaya derler, Surat ile kaş değil.” Deyişinde olduğu gibi, “mana”dır adamı adam yapan. Bu “mana,” samimiyet, dostlukta baki olmak,  kendin için değil başkası için, bir başkasına güven veren, bende varım dayanağı, ümidi olabilmek, birine ışık, sıcaklık verebilmek… ve örneğimizde görüldüğü gibi ahde vefa kadirbilir ve şefkat ve merhametten mürekkep bir insan olabilmektir.

Fethiyelilere ve insan olarak el aleme, “O iyi insanlar, O güzel atlarına binip gittiler.” “Altının Tucuna, İnsanın P… kaldık.” dedirtmemektir. Ve bu arkadaşlarımız böyle dedirtmediler.

Hani geçmişle bu zamanın insanı mukayese edilirken, şimdi nerede? "Eskinden insanlık vardı,"diye söze başlanır ya? İşte bu arkadaşlarımızın Mehmet Lüle örneğinde yaptıkları da ilerde, "Eskiden İnsanlık Vardı" diye örnek ve övgüyle söz edilecek bir olaydır.

Arkadaşlarımızın bu kadirşinaslığını, vefakar ve fedakarlığını teşekkür takdir ve ögüyle anıyorum. Heleki böyle insanlar var.

Mehmet LÜLE arkadaşımızın ve Tenci Mezarlığından çektiğim albümdeki resimdeki bütün geçmişlerimize tekrar Allahtan rahmet ve cennet mekan diliyorum,