Mer. Süleyman CER'in Mezarı... Malatya Fethiye / “Arife günleri mezarımın başına gelip bir Fatiha okurdu…”

“Arife günleri mezarımın başına gelip bir Fatiha okurdu…”

Ben geleneği önemserim… Her kuralını yerine getiremesemde. Hatta bazı kuralların bu günün ihtiyaçlarına yanıt vermediğine inanırım. Fakat; ille de, o ahlak ve adabın varlık sebebinin, hikmetinin bilinmesi ve anlaşılması gerektiğini düşünürüm.

Uygulayalım yada uygulamayalım; fakat o ahlak ve adap kuralının  “o zaman ve mekanda” bulunan  insanda hangi sosyal, psikolojik ve zihinsel ihtiyacı karşıladığı, bunu kaldırdığımızda bu gibi ihtiyaçları karşılayacak “ne” koyacağız “eski, mevcutun” yerine diye düşünürüm?..

İşte bu geleneğe karşıık “uygulanabilir bir yeni” bulunmadan “mevcutun” kaldırılması, reddedilmesi kanımızca insana sosyal ve psikoloji açıdan zarar verir. Bilinemeyen bilinç altı bunalımlarımızın sebeplerinden biri de bu gibi boşluklardır kanımca.

Bazılarımız, cenaze törenleri ve bunun komplike bir parçası olan yemekler, mezar yaptırmalar ve anma günlerini “anlamsız” bulmakta… Hayrına bir “fakire sadaka” verelim.. gibi gerekçelerle. Maddi ve manevi dayanışmadan mı bahsediyoruz? Eyvallah… Bunun için bir yakınımızın ölmesine beklemeyelim. Dem bu demdir; yaşadığımız “her dem” bu bizim ahlaki çizgimiz, duyuş, düşünüş ve yaşam tarzımızın onsuz olmaz parçası olsun. İnsan kardeşlerimize karşılık şefkat, merhamet ve cömertlik... ruhuyetimizin daima ana minvali olsun.

Fakat, biri çıkarda seninle 20,30,40,50,60 yılını, bir hayatı paylaşmış olan bir yakının için cenaze töreni günü ve  sonsuzluğa uğurlanmış ve tekrarı bir daha edilmeyecek “ilk yılda” iki üç kez anma günü için verilen yemek için, “ben milletimi doyuracağım” bir fakire yardım ederim derse “bu törene katılanlar için,” bende şunu sorarım ona: Sahi kaç para senin bana verdiğin bir tabak yemeğin fiyatı?..

Ben seni acılı gününde yalnız bırakmayayım, hiç değilse varlığımla sana moral vereyim diye işimi gücü bırakıp öte mahalleden, öteki köyden, şehirden yada uzak bir memleketten, yüzlerce, hatta binlerce km uzaklıklardan çekip yanına gelmiş, acını paylaşmışım; sen bana vereceğin bir tabak yemeğin hesabını mı yapıyorsun? Bin yıllık geleneğin köküne kibrit suyu döküpte yerine  koyacağın,  “yeni gelenek, bu mu senin?”

Bir geleneğin varlığını ve asırlardır ayakta kalmasını bir yeme içme, para pul meselesine mi indirgiyorsun?  İnsanlar “o” törenlere aç karnını doyurmak için mi, geliyorlar? “O” yemek olmazsa onlar aç mı kalacaklar? “Sizce” para pul, yiyip içme meselesi ise bu gelenek; sahi oraya gelen bir kişinin yevmiyesi, yada bir bilet veya yaktığı yakıt parası “kaç yemek” eder? Sordunuz mu bunu kendi kendinize? Benim rahmetliye olan gönül borcumun, ahte vefanin bir fiyatı var mı? Varsa kaç tabak yemek eder?..

Topu taca atıp, konuyu “kimilerinin bu yemeği yapacak” gücü yok veya “bir insana asıl hizmet” yaşarken yapılmalı, törene katılan her kişi gerçekten üzülüyor mu? Hatta falan, filanı bırak canından can olan  “şu yada bu” kişi vaktinde ona söyle şöyle saygısızlıklar etmişti...  gibi sözler farklı bir sorunun cevabı yada farklı bir cevabın sorularıdır. Bu paragrafın açılması, konuyu, yazımızın ana fikrinden uzaklaştırır. Dolayısıyla bu başka bir yazının konusudur.

                                                  *                              *                      *

TRT’nin “Ömür Dediğin” isimli yıllardır süren yaşlıların hayatından kıssalar sunan programını seyir edeniniz olmuştur. Benim seyir ettiklerimin birinden bir alıntı yapmak istiyorum…

Bu, 180,190 cm. boylarında, kar beyaz bir takım ve ayakkabı giymiş, saçını Cüneyt Arkın gibi taramış bakımlı, dinç, yaşama sevinci dolu ve konuşmalarına bakılınca kültürlü olduğu belli olan 88 yaşımdaki bir adam. Eşini 21 yıl önce kaybetmiş. Çocukları ve yakınları olmayan, tek başına emekli maaşı ile geçinen biri. Evlenmediğine pişman. “Mesela, gece affedersiniz lavobaya gitmek için uyandığımda, bir de bakıyorum ki TV açık, ben karşısındaki koltukta uyumuşum. Mesela bir eşim olsaydı bir gözü kör, bir ayağı topal dahi olsa, bana uyuduğumda kalk yatağına git derdi. Yalnızlık zor. Hem ben ölünce de maaşım ona kalırdı.”dedi.

Yaşlı adam duygulanarak, spikere: “En önemlisi de ne biliyor musunuz? Ben öldükten sonra “arife günleri mezarımın başına gelip bir Fatiha okurdu…” dedi, içli içli. Mezarının başına kadar gelecek ve kendisini anacak, kendisi için bir dua(Fatiha) okuyacak birinin olmaması, ona ölümden daha çok dokunuyordu.

Geleneğin karşıladığı bu insani ihtiyacın bir fiyatı var mı?“ Hangi zekat miktarı yada fitre: “arife günleri mezarımın başına gelip bir Fatiha okurdu…”  ihtiyacının bedelidir? Var mı bu manevi  ihtiyacın maddi karşılığı? Varsa ben bilmiyorum.

Dün akşamda rahmetli Süleyman CER’in mezarı yapıldı. Rahmetlinin mezarının yapılması için  eşi ve çocukları, binlerce km. uzaktan şu kadar masraf ederek gelmişlerdi. Bir ömrü birlikte yaşadıkları ve getirip naaşını burada koydukları “canlarından” bir parçanın manevi huzuruna çıkmak ve onu anmak için buradaydılar.

88 Yaşındaki yaşlı amcanın içinde bir uhte olan “arife günleri mezarımın başına gelip bir Fatiha” okuyacak dediği, kimsesi yoktu geride. Fakat Süleyman abinin binlerce km. uzaktan dahi mezarının başına onu anmak için gelen bir düzüne geride kendisini ananı vardı.

Ben öyle hissediyorum ki, bir arife yada bir başka gün bacımın (anama bacı derim) mezarının başına gitsem, bacım gururla gülümseyip gözü parlayarak: “ben de kimsesiz değilim,  şükür beni de anacak bir oğlum var,” diye sevinir, göğsü kabarırdı... Rahmetli Süleyman amcada sevinmiştir kendisi için binlerce km. tepip, binlerce para harcayarak kabri başına kendisini anmaya gelmiş bu sevdiklerini manevi huzurunda görüp, hissedince.

Bu vesile ile Tanrıdan Süleyman abi ve bu yazıyı okuyanların geçmişlerine rahmet ve mekanlarını cennet ve ruhlarını şad etmesini dilerim.

Not: Bu yazımızda hiç kimseyi özelde hedeflemedik.  “Sen”ibaresi ikinci tekil şahıs olarak,  yazının üslubu gereği kullandığımız bir zamirdir. Yemek konusundan bu gün bahsetmemin sebebi ise geçmişte ve bu günlerde şurda yada burda duyduğum itirazlara yöneliktir. Bu gün ve bu olayla hiçbir alakası yoktur.

Bu yazımı rahmetli Süleyman abi,  11 Ekim 2011 yılında kaybettiğimiz bacım ve 88 yaşındaki “o” amcaya atfediyorum.

24 Ekim 2014 Fethiye

a.s.